Lomp is lastig!

5 september, de dag waar ik ontzettend veel zin in heb breekt aan. We gaan vandaag sandboarden! In de morgen besluiten we om vroeg op te staan zodat we op ons dooie gemak ons kunnen klaarmaken voor vandaag. Op de website van het sandboardbedrijf stond dat je je moet aankleden alsof je naar het strand gaat. Ik trek vol goede moed mijn korte broek en topje aan. Gelukkig ziet het er ook naar uit dat het vandaag mooi weer zal worden. We nemen een lekker ontbijtje en gaan vervolgens op weg richting Atlantis waar we zullen gaan sandboarden. Het is een stukje rijden, maar dan heb je ook wat. We zijn aangekomen in Atlantis maar we kunnen nergens vinden waar we precies naar toe moeten. We besluiten om nog een stukje verder te rijden. We rijden een dorpje binnen dat er redelijk armoedig uitziet. Normaal zou ik de weg vragen, maar ik weet niet of dit hier zo’n strak plan is. We rijden al een tijdje rond en besluiten vervolgens om de grote weg weer terug te nemen. Op het begin zagen we namelijk allemaal auto’s staan. We zijn vervolgens doorgereden omdat dat ons niet de plek leek waar we konden sandboarden. We besluiten om toch terug te rijden. Ook komen we erachter dat we allemaal geen telefoon bij ons hebben. Althans… niet opgeladen. We kunnen de andere auto waar Kiki, Lisanne en Anouk inzitten dus ook niet bereiken. Dit is een beetje dom van ons! We hebben dan ook geen idee of zij al op de bestemming zijn aangekomen. Uiteindelijk komen we om 5 over 11, inderdaad op het punt waar we in eerste instantie dachten, aan bij de start van het sandboarden. Onze instructeur staat ons al op te wachten. Nou ja, al…. we zijn een paar minuten te laat. We besluiten om ons snel klaar te maken omdat er andere mensen op ons aan het wachten zijn. Met de telefoon van een aardige gast proberen we de andere auto te bereiken. Gelukkig werkt dit en algauw arriveren Kiki, Lisanne en Anouk. Ze zijn lichtelijk geïrriteerd omdat wij allemaal onze telefoon niet opnamen. Begrijpelijk! We bieden onze excuses aan en stappen zo snel mogelijk in de jeep waar we mee naar de duinen gebracht worden. We mogen achter in het bakkie, zoals ze hier een auto met open achterbak noemen, gaan staan. De auto start en ik vind het nu al helemaal geweldig. Met volle vaart rijden we de duinen in. Het zijn prachtige witte vlaktes waar wij over een aantal minuten vanaf mogen. Hij rijdt iets verder door waar de andere mensen, die wel op tijd waren, al staan te wachten. Ook de boarden liggen al klaar. Na een hele korte uitleg, waar ik redelijk van sta te kijken aangezien ik nog nooit op een snowboard of iets dergelijks gestaan heb, mogen we van de eerste kleine af. Ik begin met mijn kont op het board. Op deze manier voel ik een beetje aan hoe steil de berg is zodat ik er vervolgens als een echte pro vanaf kan. Met een grote grijns glij ik naar beneden. Oké, deze eerste berg is easy. Dat durf ik wel. Ik bind mijn voeten vast aan het board en glij naar beneden. Super vet dit! En volgens mij ben ik nog goed ook! We glijden een aantal keer van de berg af en gaan vervolgens door naar een iets steilere berg. Ook hier begin ik op mijn kontje. Na drie keer moet je telkens je board insmeren met wax zodat het ook glad blijft. Wanneer je dit niet doet blijft het board plakken aan het zand. Deze berg is al iets hoger. Maar ook hier durf ik vanaf. Fleur en Lisanne zijn iets voorzichtiger. Ze vinden het eng. Dan moet je inderdaad naar je gevoel luisteren en ze besluiten om er alleen via hun kont vanaf te gaan. Kiki en Jurio gaan daarentegen als echte rokkenjagers naar beneden. Anouk en ik hangen er een beetje tussenin. Je ziet dat Anouk, Kiki en Jurio al vaker op een board hebben gestaan. Ze hebben er feeling voor. Ik, echter, moet me dat nog helemaal eigen maken. Ook de tweede berg is een succes. De andere leden van de groep lijken me niet zo enthousiast. Waarom weet ik niet, maar ik krijg sterk dat gevoel. Af en toe probeer ik een gesprek met een van de anderen te beginnen maar dat wordt al snel afgekapt. Oké, dan niet. We besluiten naar de laatste en tevens ook hoogste berg te gaan. Spannend! Ook hier worden we met het bakkie naartoe gereden. Heerlijk! Deze berg is inderdaad iets hoger. Nou, weer hetzelfde liedje. Eerst met de kont en daarna met de benen. Vooral het eerste stuk is erg steil. Met veel zelfvertrouwen en inmiddels al aardig wat vaardigheden ga ik een aantal keer van de berg af. Het is echt een kick zodra je beneden bent. De instructeur geeft zelfs aan dat hij het er erg goed vindt uitzien. Vooral voor iemand die nog nooit op een board gestaan heeft. Na elke afdaling staat hij ons beneden op te wachten om ons vervolgens weer naar boven te rijden. Ik maak voor de zoveelste keer mijn board vast, ga klaarstaan en glij naar beneden. Halverwege merk ik dat mijn board gaat kantelen. Ik vind het lastig om onder controle te houden. Bij snowboarden kun je bochten maken, bij sandboarden ga je recht naar beneden. Ik merk dat mijn board niet doet wat ik wil. Voor ik het weet krijg ik een enorm klap tegen mijn hoofd. Ik lig op de grond. Volgens mij heb ik een salto gemaakt. Jurio en Anouk zijn net voor mij afgedaald. Ik zie Jurio lachen. Hij merkt dat ik niet teruglach en zijn gezicht verandert meteen. Anouk en Jurio vragen of het gaat. Ik geef aan dat ik geen adem krijg. Het stokt en ik heb moeite om lucht binnen te krijgen. Ze komen naar me toe gerend. Jurio maakt mijn board los van mijn voeten en Anouk vertelt dat ik mijn lichaam zo lang mogelijk moet maken en vooral niet moet gaan liggen. Boven is het verdacht stil. Fleur komt naar me toe gerend met een flesje water. De instructeur komt met zijn auto. Hij vraagt of het gaat. Ik zeg dat ik geen lucht krijg. Ik moet vooral rustig blijven. Hij zet me in zijn bakkie en samen gaan we naar de rest toe. Iedereen is stil en kijkt me aan. Ik geef aan dat ze vooral verder moeten gaan. Zoiets gebeurt namelijk maar bij 1 persoon op 1 dag tegelijk. Een aantal mensen durven het aan om nog eens naar beneden te gaan, maar iedereen merkt dat de stemming is veranderd. De instructeur besluit om ermee te stoppen en omdat we niet de gehele tijd hebben volgemaakt krijgen we een gedeelte van het geld terug. De Genadendallers zorgen goed voor me. Fleur biedt me regelmatig wat te drinken aan en ondersteunt me. Kiki, Lisanne en Anouk komen met handige fysiotips over wat ik vooral wel en niet moet doen. Jurio stelt zich beschikbaar om me te reanimeren wanneer het fout gaat. Ja, ja… sneaky bastard! We besluiten om richting V&A Waterfront te rijden om te kijken of we daar nog iets kunnen eten. In de auto voel ik me echter helemaal niet goed en het ademhalen wordt steeds slechter. Met hulp van mijn schatjes wordt mijn kleding losgemaakt omdat het veel te strak zit. Dit is beter! Eenmaal aangekomen bij V&A besluiten we om nog lekker wat te eten in een restaurant. Het gespreksonderwerp is natuurlijk mijn val. Daar kunnen we gewoon niet omheen. Na het eten doen we nog wat boodschappen en vervolgens rijden we weer richting het hostel. Het was vanavond eigenlijk te bedoeling om samen met vrienden van Jurio uit te gaan. Ik geef aan dat ik helaas afhaak omdat ik me totaal niet goed voel. Fleur besluit om bij me te blijven. Wat een schatje is het toch! De anderen nemen rond half 10 de taxi en maken er een toffe avond van. Fleur en ik gaan in de gezamenlijke woonkamer zitten en kijken wat tv. Regelmatig komen er mensen bij zitten en beginnen te vertellen. Zo hebben we een meisje uit Engeland, een jongen uit Afrika (die toevallig bij ons op de kamer slaapt), een vader en dochter uit Frankrijk en een safety werker uit Kaapstad. Fleur en ik hebben veel lol met de safety werker genaamd Alex. Hij maakt regelt grapjes en je kunt merken dat hij al wat alcohol naar binnen heeft gegoten vandaag. Hij werkt bij de haven vlak in de buurt en zit voor een aantal maanden in dit hostel. Hij kent iedereen en is altijd wel in voor een praatje. Aan het eind van de avond komen we op het onderwerp over het feit dat ik vandaag gevallen ben en veel last heb van mijn hoofd. Opeens word Alex heel serieus en vraagt of hij in mijn ogen mag kijken. Natuurlijk mag dat. Hij geeft aan dat de aderen in de ogen altijd richting de pupil lopen. Wanneer deze aderen kriskras lopen, heb je een hersenschudding. Hij ziet bij mij dat ze inderdaad kriskras door elkaar heen lopen. Hij raadt me aan om onmiddellijk naar bed te gaan en niet te veel op de pc en telefoon te kijken. Dit is allemaal erg slecht en tevens ook de reden waarom ik een tijdje geen verslagen meer online heb gezet. Dit allemaal had ik eerder moeten weten, ik zit tenslotte al de hele avond voor de tv. Alex biedt aan om vannacht rond 5 uur, wanneer hij opstaat om te werken, nog eens naar mijn ogen te kijken. Wanneer het nog steeds zo eruitziet of zelfs erger, dan raadt hij het me sterk af om morgen naar huis te rijden. Autorijden en zelfs in de auto zitten is onder deze omstandigheden erg slecht. Verder vertelt hij dat ik meteen moet aangeven wanneer ik moet overgeven. Als dit gebeurt dan moet ik onmiddellijk naar het ziekenhuis. Oej, ik begin nu pas te beseffen dat het allemaal toch erger is dan verwacht. Fleur en ik gaan, op advies van Alex, richting bed. We hebben afgesproken dat ik vannacht om de 2 uur wakker gemaakt wordt voor de zekerheid. Och germ… we delen een kamer met 9 personen. Iedereen zal hiervan wakker gaan worden. Ik stel de overige gasten op de hoogte van mijn status en ze vinden het allemaal geen probleem om ’s nachts een wekker te horen. Ik kruip in bed en doe mijn ogen dicht. Rond een uur of 3 hoor ik de dames binnenkomen. Jurio blijft nog wat langer in de stad. Ik zie meteen Anouks gezicht voor me. Gaat het? Ja schat! Oké, ga maar weer lekker slapen dan! Vervolgens hoor ik Kiki door de kamer stampen. Ik begin te lachen. Oh nee! Ze zal wel veel te veel gedronken hebben. Haha. Geweldig. Ik val vervolgens snel weer in slaap. Fleur, Lisanne en Anouk maken me diezelfde nacht wakker om te vragen of nog alles goed is. Ze stellen me vragen als: hoe heet je? Waar ben je? Maar Lisanne spant toch wel de kroon. We hebben voor haar vanmiddag nog een aantal onderbroeken gekocht omdat ze die vergeten was in Genadendal. Op mijn advies heeft ze vervolgens voor de fel roze gekozen. Wauw! Wanneer ze dezelfde nacht nog aan mijn bed staat, vraagt ze welke onderbroek ze aan heeft. Deze weet ik natuurlijk meteen goed te beantwoorden, roze! We beginnen te lachen. Oké, dat was wel weer even leuk. Nu is het weer tijd om te slapen. Kijken hoe het morgen gaat.

Zondag 6 september. Ik word rond 7 uur wakker. Ik kijk op de telefoon en er valt me in dat ik vannacht om 5 uur een afspraak zou hebben met Alex. Dit kan ik me echter niet meer herinneren. Lisanne komt naar me toe en zegt dat Anouk en Fleur vannacht met de man gepraat hebben. Vervolgens val ik weer in slaap. Rond 9 uur word ik echt wakker. Het blijkt dat de anderen helemaal niet meer met Alex gepraat hebben. De wekker is helaas niet afgegaan. Oej, shit. Ik wil wel graag weten of het goed met me gaat. De rest gaat ontbijten en ik ga erbij zitten. Geen honger? Nee, dan is er echt iets fout. We doen rustig aan. Ik schrijf een briefje voor Alex waarin staat dat ik dankbaar ben voor zijn hulp maar dat helaas de wekker niet is afgegaan vannacht. Ik heb niet moeten overgeven dus we gokken erop dat de reis terug geen probleem zal zijn. Vervolgens loop ik naar de receptie om het briefje af te geven en te vragen of ze dit alsjeblieft aan Alex willen geven. Dan is het tijd om te vertrekken. Ondanks de gebeurtenissen heb ik een enorm toffe tijd gehad. Eenmaal in de auto hou ik me zo rustig mogelijk. Het gaat echt nog niet goed. Alles draait en mijn hoofd staat op ontploffen. Het is twee uur rijden en we besluiten om in Somerset nog even wat boodschappen te doen. Hier kan ik meteen ook even uitrusten voor we weer verder rijden. We eten wat, gaan naar de Pick en Pay en lopen wat rond in het winkelcentrum. Vervolgens stappen we weer in de auto op weg naar huis. Iedereen is erg bezorgd om me en vraagt regelmatig hoe het gaat. Helaas kan ik niet zeggen dat het goed gaat. Maar het is wel een erg fijn idee dat de mensen hier er voor je zijn. Verder zullen er vandaag ook wat nieuwe studenten in Grabouw en Genadendal aankomen. Dit zijn de studenten die 3 maanden een minor zullen gaan volgen. Met een minor ben je vooral bezig met studeren en onderzoek. Zij zullen dus veel achter de computer moeten werken. Helaas heb ik geen puf om ze vandaag nog te ontmoeten. Dit zal moeten wachten tot morgen. Eenmaal thuis aangekomen ga ik in bed liggen en kom ik er niet meer uit. Deze week moet ik echt rustig aan gaan doen anders zal ik voor de rest van mijn leven hoofdpijn blijven houden. Ik vraag of Fleur me in wil stoppen. Dit doet ze maar al te graag. Hihi. Tijd om te slapen.

Maandag 7 september. Ook al voel ik me vandaag erg slecht, ondanks 10 uur te hebben geslapen, wil ik erg graag naar stage. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen als ik me ziek meld. Het gaat om het principe dat ik in Zuid- Afrika ben voor stage. Wat ik in het weekend doe zijn mijn eigen zorgen. Als er dan iets gebeurt moet ik er maar mee dealen. Dit is ook de reden dat ik vandaag weer vroeg naar school ga. Ik heb me wel voorgenomen om eerder naar huis te gaan zodat ik nog wat kan slapen. Maar eerst hebben we de vergadering bij Child Welfare. Ik merk dat ik me niet goed kan concentreren en de planning van deze week niet kan lezen. Zodra ik mijn ogen op het papier richt word ik misselijk en gaat alles draaien. Ik besluit om rustig voor me uit te kijken en verder niet veel te doen. Na de vergadering lopen we richting school. Ik kom erachter dat ik ook hier niet veel kan doen. Ik moet namelijk vandaag veel op de computer doen voor mijn training. Ik kan maximaal 5 minuten naar het scherm kijken en dan slaat mijn hoofd alweer op hol. Ik besluit om naast Fleur te gaan zitten zodat zij kan typen. Wat een ellende! Mrs. Beukes weet inmiddels ook van mijn hersenschudding en raadt me aan om naar huis te gaan. Fleur gaat met me mee omdat Mrs. Beukes niet wil dat ik alleen over straat ga in deze omstandigheden. Dit vindt Fleur uiteraard helemaal niet erg! Ik kruip meteen in bed en slaap tot het avondeten. Pfoe… het slapen doet me toch wel goed. Helaas is dit van korte duur maarja… het leven is geen bitterbal, zoals Sjoerd zou zeggen. Helaas moeten we vandaag ook nog naar Grabouw voor onze eerste supervisie. Hier heb ik nu totaal geen zin in maar ik ga natuurlijk toch. We stappen in de auto richting Grabouw. Ik heb een zak met koekjes bij me omdat ik dat met Patrick van de Grabouwgroep had afgesproken. We mochten alleen gebruik maken van hun huis als er iets tegenover zou staan. Nou.. ik vind dit een goede deal. Ze zijn helemaal verrast als ik de koekjes afgeef. Oh je hebt het ook nog echt gedaan?! Ja natuurlijk! Een aantal minuten later ontmoeten we Jennobia, onze supervisor. Ze legt uit wat ze van plan is en dit bevalt me erg goed. We kunnen met al onze vragen en casussen naar haar toe komen. Deze zullen we vervolgens samen bespreken. We hebben nu nog met z’n drieën supervisie maar als we behoefte hebben aan een individuele sessie kan dit ook. Het is een erg leerzame bijeenkomst waarin ik veel nieuwe dingen ontdek. Dit heeft me goed gedaan. Na de twee uur durende supervisie met Jennobia is het weer tijd om naar huis te gaan. We besluiten om nog even langs de KFC te gaan voor een lekkere burger. Zodra we binnen zitten staat er een zwerver de hele tijd naar ons te zwaaien. Hij zou graag iets te eten willen. Ik vind dit erg zielig. Vooral omdat hij er ook niet goed uitziet. Ik denk erover na om hem een burger te kopen. Fleur vertelt me dat ze hem echter wel met een sigaret in de hand heeft zien staan. Nja… dan haak ik al af. Het kan natuurlijk zijn dat hij deze ook gekregen heeft maar daar twijfel ik over. We lopen weer richting de auto en rijden naar huis. Jurio, Fleur en ik hebben regelmatig prachtige zangbijeenkomsten in de auto. Ook vandaag is weer zo’n dag. Ik denk dat we maar een band moeten beginnen. Dit zal zeker een succes worden! Zodra we thuis zijn rijden we met z’n allen nog even richting het huis van de nieuwe studenten. We zijn een beetje druk en kloppen op het raam. Ze zijn net op dit moment nog aan het eten maar dat boeit ons helemaal niks. Met veel lawaai en allemaal nieuwe ervaringen komen we binnenstormen. Ik hoop dat ze dit niet al te erg vinden. De nieuwe studenten zijn Maud ( ook een Limburgster WopWop), Freke, Ylain en Chelsea. Het zijn gezellige meiden die heel nog wat te wachten staat. Na kort met ze te hebben gesproken moet ik toch echt naar huis. Ik heb weer enorme hoofdpijn dus het enige wat ik nog wil is naar bed. Ik sleur Fleur mee naar huis en plof in bed neer.