Geduld is een schone zaak!

Hallo allemaal. Daar ben ik weer. Het heeft even op zich moeten laten wachten maar deze meid heeft uit lompigheid een kleine hersenschudding opgelopen. Hierdoor heb ik even rustig aan moeten doen. Ik zal zo snel mogelijk alles bijwerken zodat jullie mijn verslagen weer kunnen lezen. Ik hoor zo links en rechts dat jullie mijn verslagen toch wel gemist hebben. Dit vind ik baie leuk!
Nou… komt ie dan he:

Zaterdag 29 augustus. Vandaag staat er een dagje Hermanus op het programma. Het weer ziet er niet veelbelovend uit, maar onze weerbronnen geven aan dat het ’s middags droog zal zijn. Daar moeten we dan maar op vertrouwen! Hermanus staat bekend om haar prachtige walvisspotplekken. Dit willen we vandaag dan ook graag meemaken. Op naar de Whales! Na een uurtje rijden komen we in Hermanus aan. Er is nog weinig te doen. Dit zal wel door het weer komen. We lopen een rondje en zien verschillende bootbedrijven waar je mee naar de walvissen kunt. We besluiten om met de boot mee te gaan. De boottocht die we gaan doen zal om 11 uur vertrekken. Deze zal ongeveer 2 uur duren. We krijgen nog een kort welkomstpraatje en dan is het tijd om de boot op te gaan. We krijgen allemaal een reddingsvest om en dan gaan we van start. Het is een heftig tochtje. Lisanne merkt dit meteen. Ze loopt een beetje geel aan. Hmm.. dat kan niet goed zijn. Fleur en Jurio besluiten om naar boven te gaan. Anouk, Kiki, Lisanne en ik gaan erachteraan. Boven op het dek heb je prachtig uitzicht. Zo nu en dan zie ik een zeehondje uit het water springen. Wat schattig! We moeten op water letten dat omhoog spuit. De kans is dan groot dat daar een walvis dobbert. En dan hoor ik.. kijk daar! Ze hebben een walvis gespot. We varen er naar toe maar zien niks. Hmm.. dat is jammer. We gaan verder. Onze gids geeft aan dat er een paar honderd meter verderop waarschijnlijk twee walvissen zijn. Nice! Inmiddels heeft Lisanne het helemaal gehad. Ze kan alleen nog maar naar beneden kijken, zo misselijk is ze. Arme meid! We komen bij de walvissen aan. Hun ruggen komen een stukje boven het water uit. Je ziet weinig maar het is duidelijk dat het mega grote beesten zijn. Waanzinnig om te zien! Af en toe spuit er eentje water omhoog. Vet! We blijven een tijdje dobberen en de gids vertelt wat informatie. Mijn camera maakt overuren! Toch zou ik graag nog willen zien dat er eentje een sprongetje maakt of misschien een backflip? Haha, nee die backflip kan natuurlijk niet. Dan is het alweer tijd om terug te gaan. Op de terugweg krijgen we een melding dat er veel walvissen in de buurt zijn. We varen erop af en hopen op het beste. Helaas, de walvissen zijn waarschijnlijk alweer verdwenen. Het was een leuk tripje maar als je goed nadenkt heb je eigenlijk niet heel veel gezien. Lisanne heeft inmiddels haar kots zakje vol en we verlaten de boot. Het is nu al wat drukker in Hermanus. We vragen de gids waar je lekker kunt eten en hij wijst ons een prachtig plekje aan. Dichter bij de zee kun je niet zitten. De meerderheid wil binnen zitten omdat het buiten niet zo’n lekker weer is. Ik vind dit jammer omdat het uitzicht prachtig is. Maar natuurlijk pas ik me aan. Zo ben ik dan ook wel weer. Het eten is heerlijk. We zitten te genieten maar dan opeens horen we een vrouw gillen. Wat is dat? Iedereen kijkt richting de oceaan. Ik sta op en ren naar het raam. Er springt in walvis recht voor onze neus! Woow! Hebben we zojuist een twee uur durende boottocht gemaakt en nu zie je ze in het restaurant gewoon voor je omhoog springen. Het is prachtig! Iedereen maakt foto’s en filmpjes. Er komt een man naar ons toe en hij laat zijn net geschoten foto’s zien. Hij heeft precies op het moment van de sprongen de foto’s kunnen maken. Hij blijkt de eigenaar van het restaurant te zijn en vertelt dat hij een facebook heeft waar hij deze foto’s op zal zetten. We wisselen wat gegevens uit en besluiten om weer verder te gaan. Dat heeft onze walvissenjacht wel goed gedaan zeg! We besluiten om nog een rondje langs de kust te maken. Ook hier zie je af en toe water omhoog spuiten. Helaas is het te ver weg om goed te kunnen zien. Ik zit op een rots te genieten van het uitzicht als er twee vrouwen komen aanlopen. We raken in gesprek en ze geeft aan dat ze zelf 9 jaar in Nederland gewoond heeft. Dat is toevallig! Ze is hier samen met haar moeder. Haar zoon woont nog steeds in Nederland. Ook zij geeft aan dat ze een facebook site heeft waar we op kunnen kijken als we willen. Wat een social media dag zeg! Maar dan is het toch echt tijd om weer naar huis te gaan. ’s Avonds besluiten we om de dag af te sluiten in een kroeg in Greyton. Het is gezellig. We zijn dan wel de enigen daar maar dat mag de pret niet drukken.
Na een gezellig dagje is het weer tijd om te gaan slapen. Ajuus!

Vandaag 30 augustus hebben we een rustdagje. Ik rol rond een uur of 10 uit mijn bed. Met mijn brakke kop kijk ik naar buiten. Hmm… wat een vies weer. De perfecte dag dus om eens lekker niks te doen. Fleur en ik doen het rustig aan. ’s Middags hebben we afgesproken om een wandeling te maken richting de berg in Genadendal. Je kan deze beklimmen hebben ze ons verteld. Dat gaan wij dan maar eens proberen. Het regent en er is geen hond, kip, paard of koe op straat. We verzamelen bij het huis van Lizelle. Jurio gaat vandaag niet mee. Best een slimme zet als je naar het weer kijkt. Dan gaan de meiden maar op pad. Op weg naar het huis van Lizelle komen Fleur en ik twee mannen tegen. Een man begint te praten en houdt niet meer op. Hij wil graag vrienden met me worden en vraagt waar ik woon. Uhm.. ja… daar ergens, wijs ik aan. Ik ga hem natuurlijk niet vertellen waar ik woon want dan staat hij straks voor de deur. Hij geeft aan dat we elkaar vanmiddag weer ontmoeten. Ik knik en loop door. Op weg richting de berg zien we een aantal huisjes waarvan je niet hoopt dat er mensen in wonen. Het zijn een paar planken tegen elkaar aan waar vaak complete gezinnen in zitten. Van kleine kinderen tot oma’s en opa’s. Dit is heftig om te zien. Toch zwaaien ze allemaal vrolijk naar je wanneer je langskomt. We lopen de berg op. Onderweg zien we zelfs een aantal apen! Gelukkig zijn ze ver weg, want volgens mij zijn ze best groot. Halverwege de berg besluiten we toch maar om terug te keren. Het is te mistig en vanuit de top kun je niet zien hoe de weg loopt. Nu we de weg nog weten lopen we terug. We lopen weer richting huis en zodra ik thuis ben spring ik onder de douche. Dat is lekker! We eten wat, en gaan richting de winkel voor wat vlees. We hebben namelijk een zondagse braai vanmiddag. Bij het huis van Kiki, Lisanne en Anouk hebben ze een prachtige braaiplaats waar het nog een gezellig avondje wordt. Halverwege de braai merk ik dat ik me niet lekker voel. Mijn buik gaat borrelen en ik merk dat het niet goed zit. Van zuster Lisanne krijg ik een lekker middeltje waarvan de buikpijn over moet gaan. Fleur en ik besluiten om naar huis te gaan. Het is goed geweest voor vandaag. We lopen richting huis. Het is pikkedonker. Best wel eng! Je komt niet alleen mensen tegen maar ook paarden, koeien en honden. Dit maakt het extra spannend. De volgende keer gaan we toch maar met de auto. Voor nu zeg ik, welterusten!


Vandaag, maandag 31 augustus, beginnen we de dag bij Child Welfare. We wonen de vergadering bij en knikken overal ja en amen op. De vergaderingen zijn hier nog steeds niet hoe wij het gewend zijn. Voor mijn gevoel bespreken we niet echt iets. Maar ja, als zij dit prettig werken vinden dan vind ik het allemaal best. Na de vergadering gaan we door naar de High School. We komen op school aan en merken dat er weinig mensen aanwezig zijn. Hmm.. hier is iets aan de hand. Op weg naar de High School viel ons ook al op dat veel docenten en studenten nog op straat liepen, en een aantal liep zelfs richting huis. We komen Ms. Beukes tegen en ze geeft aan dat het vandaag een andere dag is dan normaal. Het regent pijpenstelen en dat betekent dat de meeste kinderen niet naar school komen. De kinderen die wel al op school zijn willen graag naar huis omdat ze helemaal doorweekt zijn. Ms. Beukes geeft aan dat ook wij naar huis mogen omdat er verder toch niet veel te doen is op school. Oké, ik snap het. We hebben dus regenvrij?! Haha wat een lachertje. Het regent weliswaar hard, maar dit heb ik in Nederland vaak genoeg meegemaakt op weg naar BC. Broekhin Roermond. Wanneer ik toen der tijd op school aankwam moest ik me het maar uitzoeken. Schoenen uit en sokken op de verwarming, maar de les ging door! Fleur en ik lopen ook maar richting huis. We bellen Jurio op om te zeggen dat hij vandaag niet hoeft te komen. Dit vindt hij niet erg. Ik doe me eerst andere kleding aan en dan besluit ik om toch maar iets te doen. Vandaag staat er op de planning om aan het onderzoek te werken. Ik zoek literatuur over middelenmisbruik onder scholieren op, maak mijn eerste reflectieverslag en bereid te gesprekjes voor die ik morgen met een aantal studenten zal hebben. In de middag is het weer redelijk droog. Fleur, Jurio en ik besluiten om richting Caledon te rijden. Hier nemen we ons een lekkere warme chocomelk en doen de broodnodige boodschappen. Dit zorgt ervoor dat onze dag toch nog redelijk geslaagd is. Na de warme chocomelk is het tijd om weer naar huis te gaan. Fleur en ik maken pasta klaar onder het genot van een lekker muziekje. Na het eten maakt Fleur haar brief voor Robert ten Brink af. Ja, dat heb je goed gelezen, Robert ten Brink. Voordat Fleur naar Zuid- Afrika vertrok heeft ze een weddenschap met haar vriend afgesloten over het programma All you need is love. Zij zal een brief sturen in de hoop dat haar vriend rond de kerst deze kant op kan komen. Haar vriend lacht haar natuurlijk vierkant uit want dit gaat natuurlijk nooit werken. Ook ik kom niet meer bij van het lachen. Ik ben benieuwd. Zal Robert met kerst op onze stoep staan? Na het lachwekkende momentje met Robert loop ik naar mijn kamer. Ik hoor iets druppen. Het zal toch niet? Het heeft vandaag zo hard geregend dat het water mijn kamer in drupt. Het huis blijkt niet water dicht te zijn. Dat is balen. Ook in de keuken is de vloer nat. We besluiten alle emmers en pannen die we hebben onder het lekkende plafond te zetten. Zo, we kunnen er weer een nachtje tegenaan. Lekker slaap!
En dan is het alweer september. Vandaag, dinsdag 1 september, staan er weer een aantal gesprekjes op het programma. Ik heb vandaag 3 gesprekjes. Het is een goede dag. De studenten die ik spreek lijken opgelucht wanneer ze met mij praten. Ze lijken hun verhaal echt bij mij kwijt te kunnen en dat doet me erg goed. Een meisje dat ik al eerder gesproken heb heeft zelfs een speciale tekening voor me gemaakt. Ik krijg het na afloop van ons gesprekje. Super lief van haar! Ik word helemaal warm van binnen. Door dit soort dingen merk ik dat ik toch iets goed doe. Ik geef haar een knuffel en ze verlaat de ruimte. Dan is het ook voor mij alweer tijd om naar huis te gaan. Ik ga met een goed gevoel richting huis. Thuis typ ik de gesprekken voor mezelf nog een keer uit zodat ik het allemaal op een rijtje heb.
Fleur en ik hebben veel lol overdag. We lachen veel, maken grapjes en nemen elkaar in de zeik. Ook hebben we een motto. Wanneer ik of Fleur iets doe wat de ander fijn vindt, zoals de afwas, een kopje thee zetten of de was, dan zegt de ander, als ik jou niet had………………. dan had ik wel iemand anders! (Deze spreuk is overigens afkomstig van ene Thijs Bongaerts). Vervolgens liggen we een half uur in een kreukel van het lachen. Het is fijn dat het zo goed gaat. Maar ja, dat kan natuurlijk nog veranderen he!
’s Avonds gaan we richting Greyton voor de beroemde burgernight. Hoe vaker we hier komen, hoe meer mensen we leren kennen. Dit is erg leuk om te zien. Na ons buikje rond te hebben gegeten, gaan Fleur en ik weer lekker richting ons snoezige huisje op de Bergstraat.


Vandaag, 2 september, staat ook weer in het teken van het onderzoek. We gaan rond half 9 richting school en kruipen daar achter de computers. Er zijn in totaal 4 computers beschikbaar voor alle leraren. Sinds wij hier zijn, zijn er sowieso al 2 computers een groot gedeelte van de dag bezet. Wanneer alle computers bezet zijn en er komt een leraar de gang inlopen voor een van de bezette computers, dan bied ik aan of ze op mijn computer willen. In 100% van de gevallen zeggen ze dan: It is no problem, you can stay! en ze lopen weer weg. Wanneer ik dan toch opsta en aangeef dat het voor mij echt geen probleem is om even te wachten, bedanken ze mij verlegen en kruipen snel achter de computer. Dit is erg grappig om te zien. Ik wist voordat ik hier kwam dat ze vaak iets anders zullen zeggen dan dat ze echt bedoelen. Ze zijn hartstikke beleefd en willen niemand storen. Dit computerverhaal is hier een typisch voorbeeld van. Een aantal minuutjes later is het weer mijn beurt om op te computer te gaan. Huh, wat is dit nou? Het hele internet ligt eruit. Dat zal toch niet? Dan kan ik niks meer! We spreken Ms. Beukes en zij geeft aan dat het internet er op de hele school uit ligt. Fleur en ik besluiten om thuis verder te werken. Ook hier werkt het niet. Pf…. wat een zwaar leven hebben wij. Ik besluit maar in bed te gaan liggen. Ik kan verder toch niks doen. Ik hoor veel kerklokken vandaag. Er is ons verteld dat de kerklokken hier verschillende betekenissen hebben. Wanneer de kerkklok afgaat kunnen er 4 dingen aan de hand zijn. Er is iemand gestorven, er is een huwelijk gaande, er is brand of er is een kerkdienst. Je weet dus nooit wat er aan de hand is.
Dan komt Lizelle langs met haar hondje Tiny. Zij geeft aan dat het gehele dorp geen internet heeft. We zijn gelukkig niet de enigen. We knuffelen wat met Tiny en kletsen met Lizelle. Aan het eind van de middag doet het internet het weer. Gelukkig, want vandaag staat er op het programma om met onze coach uit Nederland te skypen. Zij helpt ons van een afstandje met de zaken waar we tegenaan lopen. Fleur en ik zitten afwachtend achter onze computer. Dan wordt er gebeld. Daar is ze dan. Opeens zien we het hoofd verschijnen van onze coach Iris. Hallo! Wat gek eigenlijk he. Je merkt dat zij niet vaak skypet. Het is wat onwennig. We bespreken wat we van plan zijn hier in Zuid- Afrika en Iris geeft ons een aantal handige tips mee. Toch wel fijn om iemand van de HAN even te spreken. Onze volgende skype sessie staat alweer gepland.
Verder is er in het dorp een marktje vandaag waar de ouderen een groot aandeel in hebben. Er is muziek, kraampjes en eten. Gezellig! Fleur en ik lopen er toevallig langs. Na even rond te hebben gekeken is het alweer tijd om te koken. We eten vandaag Afrikaanse worst. Ik leg de worst in de pan en probeer het aan alle kanten gaar te krijgen. Ik prik er even in met een vork om de worst goed te kunnen draaien. Dan krijg ik de schrik van mijn leven! Zodra ik in de worst prik komt er een enorme hoeveelheid vet uit. Oh nee! Gatver! Ik roep Fleur en zij begint te lachen. We besluiten om de hele worst lek te prikken zodat het nog een beetje gezond lijkt. Gelukkig smaakt hij niet heel vies en hebben we toch iets binnen gekregen vanavond. Na het eten liggen Fleur en ik lekker op bedje. Het is jammer dat we niet echt een lekkere ligbank in de woonkamer hebben. Dan maar naar bed. We computeren en kletsen wat. Mijn oogjes vallen langzaam dicht. Tot morgen!