Pfff hard werken dit..!

Vandaag, 19 augustus, is onze tweede stagedag. Na gisteren hebben we nog niet zo’n heel goed gevoel dus we gaan met ietwat onzekerheid richting de High School. We komen ’s morgens aan en Ms. Beukes is nergens te bekennen. We besluiten om op eigen houtje maar naar het computerlokaal te gaan. Je hebt inloggegevens nodig voor de computers dus daar gaan we maar eens eerst achteraan. Ene meneer Benjamin weet hier meer van. Zoek Benjamin! Geen idee wie dit is. Dan zie ik tussen alle leerlingen een donkere man met een bruine leren jas aan. Dit lijkt me een Benjamin. Ik waag het erop en stap op de man af. Hello, are you Mr. Benjamin? Yes, I am. OMG ik had het gewoon meteen goed! Hij geeft ons de inloggegevens en we kunnen aan de slag. Ik begin aan mijn draaiboek voor de training over zelfvertrouwen die ik wil gaan geven aan een aantal vrouwelijke studentes. Ik wil vandaag echt het gevoel hebben dat ik iets nuttigs heb gedaan en ga ijverig aan de slag. Ik zit er lekker in en het gaat goed. Tussendoor check ik mijn mail. Ah gelukkig, de eerste tekenen van de HAN zijn te bekennen. Ze mailen eindelijk terug. Ik heb gemaild dat wij graag wat extra informatie willen over de voorgaande projecten omdat wij hier anders letterlijk vanaf nul moeten beginnen. Dit vind ik in principe niet erg maar ik wil geen dingen doen die er al gedaan zijn. De HAN stuurt me een aantal namen die ik kan bereiken. Ik mail deze personen onmiddellijk. Tot half 1 werk ik aan het logboek. Voor mijn gevoel heb ik veel gedaan alleen lijkt het niet zo. Alles moet in het Engels en onderbouwt dus dit kost meer tijd dan normaal. Wel een leuke uitdaging. In de pauze zegt de koffiejuffrouw dat we een burger moeten proberen. Vandaag is het burgerdag en de opbrengst gaat naar een goed doel. Nou… voor een goed doel wil ik graag een burger eten! We besluiten een burger te kopen. Hij smaakt heerlijk! De school is vandaag uit rond kwart voor 2 omdat er aansluitend een sportmiddag is. Er komt een rugby team vanuit een ander dorp naar Genadendal om tegen het rugby team van hier te spelen. Het is een soort competitie tussen de dorpen. De kinderen vinden het ontzettend leuk en kijken hier erg naar uit. We gaan even naar huis om onze spullen te dumpen en lopen dan weer richting school. We merken dat ook hier de mensen zich niet aan de letterlijke tijd houden. 2 uur is hier kwart over 3. We besluiten om eerst maar even naar Greyton te gaan om een aantal zaken voor stage te printen. Het zijn veel documenten en de mevrouw die ons helpt is hier dan ook een tijdje mee bezig. Uiteindelijk lukt het en kunnen we weer richting school. De wedstrijden zijn inmiddels bezig. De meiden staan op het netbalveld (dit is een soort korfbal) en de jongens spelen op het rugbyveld. Het gaat per klas dus er zijn heel wat wedstrijden die er vandaag gespeeld moeten worden. Eerst zijn de jongsten aan de beurt en zo loopt het op tot de oudsten die al een goed niveau van rugby spelen onder de knie hebben. Ook hier merken we dat we opvallen. De jongens fluiten naar Fleur en mij en de meisjes gillen naar Jurio. De jongens zien Jurio als vriend en hij vindt dit lastig omdat hij niet als vriend gezien wil worden. De jongens dealen op het schoolplein en kopen drugs van elkaar. Wij willen hier niet bij betrokken worden en tevens ook niet meteen de eerste week al moeten ‘klikken’ tegen de leraren omdat we dan onze band met de jongeren wel kunnen vergeten. Dit is een lastig onderwerp.
Ik probeer echt contact met ze te krijgen op een leuke, aardige manier. We zien het meisje van gisteren, waar Lizelle een zwak voor heeft, die vandaag van oor tot oor straalt. Het is mooi om te zien dat een sportmiddag haar zo goed doet. Ze groet ons vrolijk en wij groeten haar terug. Zij doet vandaag mee met netbal. En ze is nog goed ook! Wanneer ik het rugbyveld oploop kom ik een meisje tegen dat ik ook al kort eerder heb ontmoet. Ze pakt me vast en begint me te knuffelen. Ik krijg een warm gevoel. Dit contact is prettig en voelt vertrouwd. Ze begint te praten over haar wensen en dromen. Dit is knap voor een meisje van haar leeftijd. In Zuid- Afrika kijken veel mensen niet naar de toekomst maar leven ze van dag tot dag. Ze zien wel hoe het verder loopt. Maar zij is anders, ze heeft wensen voor de toekomst waar ze alles aan wil doen om deze te laten uitkomen. Ze wil graag dokter, nieuwslezeres, social worker of zelfs psycholoog worden. Ik geef aan dat het vak psychologie heel interessant is. Ze vertelt dat er vaak kinderen naar haar toe komen om te praten over de problemen die zij ervaren. Ze voelen zich bij haar op het gemak. Ik geef haar een groot compliment en zeg dat het een grote verantwoordelijkheid is voor een meisje van 16 om deze kinderen op te vangen. Verder vertel ik dat Fleur en ik op dinsdag en donderdag in de kletskamer zitten om ook over zulke onderwerpen te praten en dat zij ons goed kan helpen om de kinderen ook naar ons te laten komen. Dit vindt ze leuk om te horen. Hierna wordt het serieus. Ze vertelt dat ze zelf ook geregeld bij de psycholoog komt omdat ze een aantal maanden geleden bijna verkracht is. Ik schrik hiervan. Met name omdat ik zo’n gesprek niet had verwacht op een rugbyveld. Ze zegt dat ze van geluk mag spreken dat het nooit zover gekomen is en dat de gesprekken met de psycholoog haar sterker hebben gemaakt. Ik geef aan dat ik het heel knap vindt dat ze hier zo over durft te praten en dat ze een enorm sterke meid is waar veel mensen nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Dit doet haar goed, dat merk ik. Verder vertelt ze dat ze nu vooral bij de psycholoog komt omdat ze het beroep zo interessant vindt. Eerst praten ze kort over haar problemen en algauw gaan ze verder over wat je als psycholoog precies doet. Wat een toffe en sterke meid! Ik bewonder haar nu al. Dan staan er opeens twee jongens achter ons met een aantal stoelen. Ze bieden Fleur, Jurio en mij een stoel aan. Wat lief! Daarna zie ik dat alleen de leraren en ‘belangrijke’ personen op een stoel zitten en alle leerlingen moeten staan. Hier hou ik niet van. Ik sta op en vraag aan de meisjes naast me of ze willen zitten. Ze kijken me verbaasd aan en beginnen te lachen. Natuurlijk willen ze dat! Met z’n vieren kruipen ze op twee stoelen. Dit zijn al kleine dingen om de machtsverhouding minder groot te maken. Ik weet dat de machtsverhoudingen in Zuid- Afrika streng gehandhaafd worden, dus ik moet hier voorzichtig mee zijn. Ik kan het natuurlijk niet maken om de regels, normen en waarden van de school te veranderen. Rond half 5 gaan Jurio, Fleur en ik weer richting huis. Het is goed geweest voor vandaag. De wedstrijden zijn nog lang niet afgelopen maar om half 6 moeten we weer bij het huis van Lizelle zijn voor een heerlijke braai. Na een uurtje rust te hebben gehad komen we bij het huis van Lizelle aan. Ze heeft een prachtig huis. Vergeleken met de rest van het dorp woont ze zeer luxe. Heel mooi. Ze heeft een enorm schattig hondje genaamd Tiny. Hij kwispelt en springt van blijheid in het rond. Wat een schatje. Buiten beginnen we te braaien. Het ruikt heerlijk. We zitten gezellig in een kringetje met een glaasje wijn en lekkere muziek op de achtergrond. Genieten dit! Maar dan……. Aaaahh een rat! Gatver! Er rent een rat vliegensvlug een spleetje van het garageraam in. Ik plant mijn voeten op Kiki’s schoot en haal ze er de komende 10 minuten niet meer vanaf. Gelukkig kunnen we er om lachen. De braai is klaar. We besluiten om binnen te gaan eten. Bij de braai draait het echt om het vlees. Iedereen krijgt een aantal lappen vlees en kan er wat salade bij pakken. Het is verrukkelijk! We lachen, kletsen en praten de hele avond. De grapjes worden steeds erger. Ik vraag of Jurio mij een Afrikaanse worst op het bord wil doen. Hij schept dit op en ik roep.. oehh lekker! Iedereen begint te lachen. Maar maar maar… zijn we net van die pubers af en dan krijgen we dit! Na het braaien drinken we nog een lekker kopje thee, knuffelen we met Tiny en kijken we tv. Maar dan is het toch echt weer tijd om naar huis te gaan. Lekker Slaap my Skat!


20 augustus, een nieuwe dag op stage. Vandaag hebben we om 11 uur een afspraak bij Child Welfare. We kunnen alles lopend doen omdat het zo dichtbij is. Op weg naar het kantoor komen we langs een crèche. Er zitten wel 20 kindertjes van een jaar of 3,4 buiten op stoeltjes. We lopen langs en zwaaien. Met z’n allen tegelijk zwaaien ze terug en roepen ze heel hard ‘hallo’. Mijn dag kan al niet meer stuk! Aangekomen bij Child Welfare ontmoeten we Felicity voor de tweede keer. Ze heeft een aantal studenten van het UWC in Capetown uitgenodigd om met ons te komen praten. Zij zijn social workers en lopen al een tijdje stage in Genadendal en Greyton. We kunnen elkaar helpen en ondersteunen in onze projecten. Na een korte inleiding vindt Felicity het tijd om thee te gaan drinken. We kletsen wat met de studenten onder het genot van een kopje thee of koffie. Dan komt er een dienblad met allemaal bordjes met gebak. Ik wil me een gebakje pakken maar dan merk ik dat de rest een heel bord pakt met wel 4 gebakjes! Oh… het is dus voor ieder 4. Mijn hemel! Uit beleefdheid eet ik het op, maar ’s zelfs ik ( de grootste snoepkont die er is) heb ’s morgens om 11 uur geen zijn in 4 gebakjes. We wisselen e- mail adressen uit en houden contact. Vervolgens komen Jurio, Fleur, Felicity en ik nog eens bij elkaar om de contracten te ondertekenen. We moeten ook een contract vanuit Child Welfare ondertekenen. Dit gaat met name over hoe je je presenteert als social worker of psycholoog. Felicity adviseert Jurio om zijn oorbellen, trainingsbroek en dreadlocks te veranderen. Dit is vrij heftig. Fleur zegt achteraf tegen Jurio dat hij moet doen waar hij zich lekker bij voelt. Je moet immers wel jezelf blijven. Verder praten we nog kort over de doelen die wij de dag ervoor naar Felicity hebben gestuurd. Ze geeft aan dat eerdere studenten dit niet gedaan hebben en dat ze het prettig vindt om te zien waar wij komende tijd aan gaan werken.
Om 1 uur gaan we weer richting school. Vrijwel meteen komen we Ms. Beukes tegen. Wat een verrassing! De rest van de dag moeten we weer zelf kijken wat we kunnen en willen doen. Pff.. dit is toch lastig. Ik stuur wat mailtjes en zet een aantal dingen op een rij. Verder kletsen we wat met het personeel en bereiden we de speech voor die we morgen voor 600 studenten moeten geven! Ja.. we gaan ons morgen in het Afrikaans voorstellen voor de hele school zodat iedereen weet wat wij hier komen doen en waar wij voor staan. Dit is een goed idee zodat je zo kunt laten zien waarvoor je hier bent. Hopelijk zal dit de ‘plagerijen’ een beetje doen afnemen. Maar het blijft eng! Na school gaan we richting huis en maken we goulashvlees, rijst en een salade klaar. Fleur vindt het goulashvlees verschrikkelijk. Lachen dit! Na het eten gaan we richting het huis van Kiki, Lisanne en Anouk om onze plannen voor het weekend te bespreken en een hostel te boeken. Onder het genot van een drankje en een lekker warm vuurtje blijft het nog lang gezellig!


Vandaag, 21 augustus, is het zover. De speech voor zo’n 600 studenten zit eraan te komen. Ik word wakker en ben totaal niet nerveus. Dit is in het verleden wel eens anders geweest. Onder het ontbijt en op weg naar school oefenen Fleur en ik de speech nog een aantal keer zodat we dadelijk niet op het blaadje hoeven te spieken. We komen op school aan en iedereen staat voor ‘de kerk’. Elke vrijdag hebben de leerlingen een kerkmis voordat de school begint. Er wordt gebeden, de schoolregels herhaald en de sportuitslagen van woensdag bekend gemaakt. Rij voor rij lopen de kinderen naar binnen. Een van de leraren speelt piano en zingt erbij. De sfeer is goed. Leerlingen staan op en beginnen mee te zingen en te klappen. Heel leuk! We merken op dat wanneer de kinderen naar binnen gaan ze eerst goed gecontroleerd worden. Hebben ze het uniform aan, geen gevaarlijke spullen bij zich en houden ze zich aan de regels, dan mogen ze gaan zitten. Wanneer dit niet het geval is mogen ze niet naar binnen. Wanneer iedereen binnen is wordt er eerst gebeden. Na het gebed wordt er een nummer gestart en werkelijk iedereen zingt mee. Inmiddels weten we een beetje wie de boefjes van de school zijn. Ik kijk ze aan. Wat zijn ze braaf in de kerk. Een wereld van verschil. Maar dan worden de Dutch students naar voren geroepen. Shit.. dat zijn wij! Lizelle loopt binnen en filmt ons. Ik begin: ‘Hallo almal’. 600 stemmetjes zeggen ‘hallo’ terug. ‘Ons sal ons voorstel in Afrikaans, als julle ons nie begrijp nie moet julle dat sê’. Ze beginnen te lachen. Ik maak mijn stukje af en Fleur sluit het af. Dan is Jurio aan de beurt. Alle meiden beginnen te schreeuwen. Arme jongen.. hij was al zo nerveus. Hij legt uit wie hij is en wat hij doet. Hij geeft aan dat hij de studenten respecteert maar dat zij dat ook bij hem moeten doen. De toon is gezet. Vanaf nu af aan hopen we dat het beter gaat. Wanneer we klaar zijn krijgen we een groot applaus. De rest van de bijeenkomst kijken we vanaf de zijlijn mee. Een aantal leerlingen vertellen hun project waar ze mee bezig zijn om de school netjes te houden, vervolgens komt de directeur aan het woord. Nu wordt het serieus. Ik haal eruit dat de regels die de school heeft niet goed nageleefd worden. Wanneer leerlingen zich niet aan de regels houden zullen ze geschorst worden. Deze week zijn er drie leerlingen geschorst voor een hele week. Iedereen is stil. Aan het eind van de bijeenkomst verlaten de leerlingen rustig de ruimte. Ook wij lopen naar buiten. Onze taak voor vandaag zit er weer op. Op vrijdag hebben wij normaal in principe vrij omdat deze dag gebruikt wordt voor supervisie. We komen een docente tegen die ons uitnodigt voor een braai bij haar thuis. Datum en tijd wordt niet genoemd, maar wel een leuk aanbod. Ms. Beukes komt uit haar kantoor. Ze heeft onze speech gemist. Ze heeft het druk geeft ze aan. Agja… als je al geen drie minuten tijd kunt maken voor je nieuwe studenten, dan zul je het inderdaad erg druk hebben. We gaan weer op weg naar huis. We rusten wat uit, doen wat voorbereidingen voor stage en trekken vervolgens onze sportkleding aan. Vandaag staat er op het programma om te gaan hardlopen. De leerlingen zitten op school, de volwassenen zijn aan het werk, dus voor ons alle kans om buiten te gaan hardlopen. We gaan naar het rugbyveld in het dorp en lopen daar een aantal rondjes. Het is warm. Bij het derde rondje zie ik twee ezels. Eentje begint kei hard te balken. Oh nee.. over een paar seconden ben ik daar. Wat zou er zijn? En dan zie ik het… de ene ezel springt bovenop de andere en begint te paren. Ah bah!! Daar wil ik toch niet tussen gaan rennen! Snel maak ik mijn rondje kleiner en zoek de anderen weer op. Na een halfuurtje is het tijd om weer richting huis te gaan. Fleur en ik lopen langs de winkel om nog wat stroom te halen en dan maken we ons alweer klaar om naar Grabouw te vertrekken. Drie van onze medestudenten zijn afgelopen week jarig geweest dus het is tijd voor een feestje! Op de heenreis kopen we een taart, ballonnen en een fles wijn en dan kan het feestje beginnen. Ik geef Elke, Melisa en Constance een hand en drie zoenen en ga vervolgens zitten voor een lekker stuk taart. Halverwege de avond vindt Elke het leuk om mijn haren te knippen. Ik geef aan dat ze alleen de puntjes mag doen. Ah.. wat doe ik?! Ik laat een 19 jarige meid met een aantal glazen alcohol op zomaar mijn haren knippen! Gelukkig gaat het goed en het is nog recht ook. Pfjoew.. daar kom ik goed van af. We gaan kort nog even naar de plaatselijke kroeg maar dat is van korte duur. Morgen moeten de Genadendallers weer vroeg op om naar Kaapstad te gaan. Welterusten!