The beginning of my African Dream!

Hee allemaal!
Een tijdje geleden heb ik een blog aangemaakt en de mensen toegevoegd waarvan ik denk dat ze mijn verhalen graag willen volgen. En jij bent een van de gelukkige! Haha.
Sinds vorig jaar november willen Fleur en ik dolgraag op stage in Zuid- Afrika. Fleur is al eens in Zambia geweest en wil graag nog een keer naar Afrika. Mijn motivatie is zelfs voor mij niet helemaal duidelijk, maar ik roep al vanaf kinds af aan dat ik dolgraag naar Afrika zou willen. En nu is die kans er vanuit school eindelijk gekomen.
Er zijn veel voorbereidingen aan voorafgegaan. Veel inentingen, informatie, cursus Afrikaans en het regelen van ons visum. Wat een gedoe zeg! Twee dagen voordat we naar Zuid- Afrika vertrokken kon ik mijn visum pas ophalen in Den Haag. Gelukkig is dit allemaal goed gegaan en kan ik met een goed gevoel naar Zuid- Afrika vertrekken.

In de komende blogs zal ik jullie van alles vertellen over wat ik hier meemaak. Zo houd ik jullie een beetje op de hoogte van mijn activiteiten hier. Ik ben nogal lang van stof omdat ik het voor jullie maar ook voor mezelf prettig vindt om zoveel mogelijk te onthouden en op te schrijven.
Ik hoop dat jullie ze met veel plezier zullen lezen.


Woensdag 5 augustus 2015
De dag van vertrek is aangebroken. Ik word naast Sjoerd wakker ’s morgens en voel me helemaal niet goed. Dat zal wel de spanning zijn. De dingen zijn ingepakt, de auto is volgeladen dus is het tijd om naar Schiphol te rijden. Om 6 uur in de ochtend vertrekken we en rond kwart over 8 komen we op het vliegveld aan. De spanning is bij iedereen te merken. Zowel bij Robin, Lynn, Sjoerd, papa, mama en mijzelf. Het is tijd om de koffer te wegen. Er mag 23 kilo in de grote koffer zitten en 12 kilo in de handbagage. Het spant erom. De eerste keer zit ik een paar gram boven het toegestane gewicht. Dat heb ik weer! Overstapelen dan maar. Na wat passen en meten probeer ik de gok toch maar te wagen. Ik moet mijn koffer zelf labelen en inleveren. Precies 23 kilo geeft de weger aan. Pfjoeww!
Inmiddels hebben de familie van Fleur en mij al kennis met elkaar gemaakt. Er wordt even gekletst maar dan is het alweer tijd om afscheid te nemen. Mama begint te huilen. Niet doen! Nu moet ik ook huilen. Het is moeilijker dan gedacht. Even wat tranen laten vloeien. Alleen papa is zo sterk om niet te huilen. Een echte man! Na een paar traantjes gaat het weer wat beter met me. Samen met Fleur verlaat ik de Kiss en Goodbye ruimte We gaan via de roltrap naar de douane. Nog even zwaaien naar onze schatjes en dan zijn ze toch echt uit het zicht verdwenen. De reis is begonnen!
De weg naar het vliegtuig is snel gemaakt. Eenmaal in het vliegtuig kijk ik mijn ogen uit. Ik ben tenslotte nog nooit in zo’n groot vliegtuig geweest. Ieder heeft zijn eigen tv en daar heb ik al meer dan genoeg aan. We gaan zitten en het duurt even voordat het vliegtuig vertrekt. Er zijn wat problemen met een aantal plaatsen dus lopen we wat vertraging op. Maar dan is het zover. We gaan vertrekken. Vrijwel meteen zetten Fleur en ik de eerste film op. Regelmatig krijgen we iets te eten. Heerlijk! Wat wil je nog meer? Van lunch, ijs en toetjes tot avondeten. En het is nog lekker ook. Inmiddels zijn er al een aantal uur om en zijn we bij de 4de film. Nog een uurtje te gaan en dan zijn we in Zuid- Afrika waar we zo lang naar uit hebben gekeken. Het is zover. De piloot geeft aan dat we ons klaar moeten maken voor de landing. Langzaam zakken we, mijn oren gaan steeds meer pijn doen maar de landing gaat prima. De mensen klappen en staan op om het vliegtuig te verlaten. Zodra ik uit het vliegtuig kom ruik ik de Afrikaanse lucht. Heerlijk! We lopen naar de paspoortcontrole waar je al verschillende mensen kunt zien die hun familie of vrienden staan op te wachten. Even kijken… er zal vast niemand voor ons staan. Maar ja hoor… onze begeleidster Karin Benjamin staat met een brede glimlach op ons te wachten. Wat een verrassing! Het duurt een tijdje voor we bij haar kunnen komen omdat er nog van alles aan ons paspoort gecontroleerd moet worden. En daar is ze dan. Ze komt naar ons toe en knuffelt ons. We hebben een kort gesprek over hoe de vlucht is gegaan en gaan samen met haar het eerste Afrikaanse geld pinnen. En daar zien we de man die ons staat op te wachten om ons naar het hostel, waar we de komende twee nachten gaan slapen, te brengen. We nemen afscheid van Karin en zullen haar snel weer zien. De taxichauffeur, genaamd Kevin, vindt het leuk om al wat dingen over Kaapstad te vertellen. Meteen valt op dat het verkeer hier heel anders is dan in Nederland. Ten eerste zit het stuur rechts, je moet dus ook links gaan rijden. Overal wordt getoeterd en mensen rijden zoals zij dat zelf in gedachte hebben. Meteen al een hele belevenis! Dan komen we aan bij het hostel. We worden heel vriendelijk ontvangen door het personeel. De vrouw van de receptie vraagt wat we komen doen in Zuid- Afrika. Ik leg uit dat we stage gaan lopen in het dorpje Genadendal. Ze begint meteen te lachen. Wat moet je in Genadendal? Daar is toch helemaal niks te beleven! De eerste toon is al gezet. We worden naar onze kamer geleid en er staan drie stapelbedden. We slapen bij een jongen genaamd Michael. Hij komt uit Zambia en blijft zo’n vijf maanden in Zuid- Afrika. Hij bekijkt het van dag tot dag. Een echte backpacker dus. Dan is het tijd om te gaan slapen. We kunnen wel een goede nachtrust gebruiken na zo’n lange vlucht. Welterusten!


Donderdag 6 augustus 2015
Ik word wakker. Fleur begint te lachen. Wat is er? Je heb gepraat in je slaap vannacht. Ahh.. daar was ik nou net zo bang voor. Michael wordt ook wakker. Fleur lacht nog harder. Wat is er? Michael praatte terug in zijn slaap. We beginnen te lachen. We vragen ons af wat voor een taal het dan geweest zou zijn want hij kent geen woord Nederlands. Fleur kan hier geen antwoord op geven. Dan is het tijd om ons op te frissen en aan te kleden. We moeten eten kopen omdat we er gisteren geen tijd voor hebben gehad. We beginnen te lopen in de buurt van Observatory, waar het hostel zich bevindt. Overal liggen kleine winkeltjes. In het eerste winkeltje kopen we ons een simkaart en cola. In de tweede winkel lekkere cornflakes, eieren en kaas. Dan is het tijd om te gaan eten. Ons eerste ontbijt in Zuid- Afrika. Het smaakt goed. We zitten rustig op onze kamer wanneer er een nieuwe meid binnenkomt. Ze begint meteen te praten en vertelt dat ze onze kamergenoot is voor een nacht. Ze komt uit Johannesburg en is hier voor sollicitaties. Ze doet ook iets in de richting van psychologie en wil uiteindelijk graag iets doen aan de armoede in Zuid- Afrika. Vandaag heeft ze een rustdag en ze vraagt aan Fleur en mij of we mee willen naar Camps Bay. Het is een mooi strand waar je lekker kunt wandelen en eten. Wij vinden dit natuurlijk hartstikke leuk. Samen met Blessing, zo heet ze, gaan we op zoek naar een taxi. Het is heel handig om haar bij ons te hebben want ze weet veel van Kaapstad en de manier van contacten leggen. Langs de weg houdt ons een busje aan waar veel mensen in zitten gepropt. Dit moet de taxi zijn. We stappen in en kijken onze ogen uit. In ons land is dit een 8 persoons busje terwijl ze er hier 18 personen induwen. Wanneer je moet betalen moet je het geld naar voren doorgeven waar één iemand het geld verzamelt. Nu heb je betaald. We worden naar het centrum van Kaapstad gebracht en nemen vanuit daar de taxi naar Camps Bay. We komen op een plaats waar veel taxi’s bij elkaar komen. Iedereen wil je helpen en ze komen van alles kanten op je af. Ze willen je oprecht helpen. Heel leuk om te zien. Gelukkig weet Blessing welke taxi we moeten hebben. We zitten achterin en opeens voel ik iets duwen. Ik kijk achter me waar twee mannen het busje staan aan te duwen. Echt geweldig! Na een aantal keer hard duwen komt het busje op gang. We zijn weg. De rit is chaotisch. Overal zijn auto’s. Opeens komt er een harde knal. We worden allemaal naar voren geduwd. Oepsie! We zijn op bovenop een andere auto geknald. De mannen stappen uit en er worden foto’s van nummerborden gemaakt. Dan is het goed en ze stappen weer in. Onze chauffeur maakt er nog een grapje van door te zeggen: Does everyone wears his seatbelt? Terwijl er niet eens gordels in de bus aanwezig zijn. We gaan weer verder. Eindelijk zijn we aangekomen bij Camps Bay. Het is er prachtig. We wandelen wat rond, maken leuke foto’s en eten ons iets. Aan het eind van de middag gaan we weer richting het hostel. Het is verstandig om voor het donker thuis te zijn omdat Kaapstad ’s nachts toch redelijk gevaarlijk kan zijn. We volgen dit advies netjes op en nemen de taxi weer terug naar huis. Eenmaal aangekomen in het hostel frissen we ons op en schrijven we wat in onze reisboekjes. Over een uur begint de pizza avond in het hostel. De meeste backpackers hebben zich hier voor opgegeven dus het wordt vast en zeker een gezellig avondje. En ja hoor! Zodra we naar de centrale buitenplaats gaan is het redelijk druk. Fleur en ik vragen of we bij een groepje meisjes mogen komen zitten. Ze blijken uit Noorwegen te komen en zijn in Kaapstad voor stage. Drie keer raden wat voor een opleiding ze doen. Ja hoor, psychologie! Leuk om te zien dat er zoveel mensen psychologie studeren. Zij lopen stage in de buurt van het hostel. We kletsen wat en eten lekker pizza. Het is heel gezellig en met een paar lekkere ciders ( die hier maar 13 rand kosten, dat is iets minder dan 1 euro) sluiten we de avond af. Inmiddels is er nog een andere jongen op de slaapkamer bij gekomen. Deze hebben we helaas weinig kunnen spreken. De jongens gaan uit en de meiden gaan naar bed. Het voelt alsof het heel laat is omdat het hier rond 6 uur half 7 al donker is. Voor ons voelt dit als middernacht. We gaan maar lekker slapen. ’s Nachts hoor ik de jongens een voor een binnenkomen. Het lijkt alsof ze gedronken hebben. Achja.. net doen of je slaapt, dan is er niks aan de hand. De volgende morgen blijken ze inderdaad flink gedronken te hebben. Het is de ergste kater ooit, zegt Michael. Inmiddels is Blessing haar spullen aan het pakken, zij gaat vandaag weg. Fleur is aan het skypen en ik heb rustig tijd nodig om wakker te worden. Ik maak een gebakken eitje voor Fleur en mezelf met een bak cornflakes. Dat is ons ontbijt voor vandaag. Eenmaal op de kamer worden de jongens ook wakker. Ik praat met ze over onzinnige dingen. Ik merk dat ik ze niet te lang lastig moet vallen want ze zijn er nogal brak aan toe. Dus laat ik ze maar lekker slapen.
Fleur en ik moeten vóór 11 uur uit onze kamer zijn. Om 9 uur vanavond worden we pas opgehaald. Gelukkig mogen we de hele dag de voorzieningen van het hostel nog gebruiken. We besluiten om vandaag naar V&A Wanterfront te gaan. Het is een leuke haven waar veel te zien is. Inmiddels zijn we zo zelfverzekerd om zelf de taxi te pakken. De taxi naar Cape Town is redelijk gemakkelijk. Eenmaal in Cape Town lopen we als verdwaalde hondjes rond. Opeens komen er een stuk of 6 mannen op ons af om ons te helpen. Where do you want to go? Ze zijn allemaal hartstikke aardig en willen je oprecht helpen. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren! We worden naar beneden gestuurd waar inderdaad de taxi’s staan die naar V&A gaan. Onderweg kijk ik mijn ogen alweer uit. Er is zoveel te zien. Heerlijk die drukte! Daar is de taxi die we nodig hebben. De eindbestemming is V&A Waterfront. We komen er aan en het ziet er prachtig uit! Mooie boten, leuke restaurantjes en zelfs een reuzenrad. Het heeft wel iets weg van Volendam. We lopen wat rond en besluiten om een boottochtje te maken. Er komen twee mannen op ons af. Ze proberen allebei hun boottochten zo goed mogelijk te verkopen. De een houdt zijn praatje tegen mij, de ander tegen Fleur. We kiezen uiteindelijk voor die van Fleur. Er zijn in totaal maar 6 passagiers op de boot. Lekker rustig. De boot vertrekt. Terwijl we wegvaren roept Fleur: Kijk een zeehond! En ja hoor. Er dobbert een schattig zeehondje in de haven. Helaas is dit uitzicht maar van korte duur. Vanuit de boot hebben we een prachtig uitzicht op de tafelberg. Ook kunnen we het stadium zien. Wat is Kaapstad mooi! In de verte zien we zelfs een stukje van het Robbeneiland. Na een halfuurtje vaart de boot via dezelfde weg terug. Het was leuk om Kaapstad vanuit deze kant te zien. We hebben honger en besluiten om in een leuk, Amerikaans uitziend restaurantje te eten. We pakken kip met frites. Altijd lekker. Daarna lopen we nog even door het winkelcentrum om eten voor vanavond te halen. Het is leuk in V&A maar nu gaan we toch echt weer naar ons hostel. Rond een uur of 4 komen we weer aan in ons hostel. Over 5 uur worden we pas opgehaald. We zetten ons buiten neer en beginnen te relaxen. Wat kleuren, schrijven en lezen is heerlijk hier. Af en toe komt er iemand een praatje maken. Tegen de avond komen Michael en een nieuwe jongen ( die nu in Fleurs bed slaapt) gezellig kletsen. Het gaat over van alles en nog wat. Zij hebben al heel wat ervaringen meegemaakt met wilde dieren en vertellen er vol enthousiasme over. Onder het genot van een lekker cydertje sluiten we de avond gezellig af. Om 9 uur worden we opgehaald door een enorm aardige meneer die ons naar het vliegveld brengt waar we Jurio gaan ophalen. We ontmoeten Karin voor de tweede keer hier in Kaapstad. Ze heeft haar zoon meegenomen. Samen wachten we op Jurio. Daar is hij dan! Hij komt lichtelijk vermoeid uit het vliegtuig en heeft wel zin in een snack. We gaan meteen opzoek voor hem. In de tussentijd arriveert ook Lizelle, onze begeleidster in Genadendal zelf, die we voor het eerst ontmoeten. Ze heeft haar zoon bij zich en samen brengen ze ons naar Genadendal. Het is een lange weg. Helaas is het donker en kunnen we weinig zien. Aan mijn oren merk ik dat we de bergen ingaan. Heel benieuwd hoe het landschap er morgen uit zal zien. Eenmaal aangekomen verkennen we ons schattige huisje. Het is lief en knus ingericht. Natuurlijk voel ik me pas thuis wanneer ik mijn eigen spulletjes uitgestald heb, maar dat komt morgen wel.
Nu is het tijd om te slapen. Welterusten!