Wat een avontuur!

Vandaag, 22 augustus is ons plan om samen met de Garnaaltjes ( zo noemen we ons tegenwoordig) de Tafelberg te beklimmen. Hiervoor moeten we uiteraard naar Kaapstad. We hebben alvast een hostel geboekt voor vannacht zodat we niet nog helemaal terug hoeven te rijden. We laten de Grabouwers lekker uitslapen en vertrekken richting Kaapstad. Het rijden gaat prima. Ik sta er af en toe zelfs van te kijken hoe gemakkelijk het gaat. De wegen zijn hier goed te doen en zonder gps kom je ook op je bestemming. Zelfs meiden kunnen dat tegenwoordig! De andere groep heeft meer moeite met de weg. Jurio, Fleur en ik zijn inmiddels al aangekomen bij de Tafelberg als we opgebeld worden door Lisanne. Het lijkt alsof ze huilt, maar ze blijkt de slappe lach te hebben. Ze vertelt dat ze vastzitten met de auto op een helling en niet meer kunnen keren. Ze hebben een man gevonden die hen graag wil helpen. Over een uurtje zijn ze bij ons. Ondertussen lopen wij alvast wat rond en genieten van het uitzicht. Ongeveer anderhalf uur later bellen de dames opnieuw. Ze zeggen dat ze al bij de ingang van de Tafelberg zijn. Huh, hoe kan dat nou? Dan moeten ze dus langs ons zijn gereden. Wij besluiten om iets verder te rijden. Je kunt al een stukje omhoog en de auto op het punt parkeren waar je niet meer verder kan. Dat is zeker een aanrader want je moet nog een heel stuk met de voet straks. Nog even snel wat eten en drinken en dan kan de klim beginnen. We lopen het gemakkelijkste gedeelte vandaag. Na tien stappen merk ik al dat het anders is dan dat ik verwacht. De trappen zijn geen normale trappen, maar rotsen en enorm ongelijk. Na zo’n 30 treden moeten we al de eerste pauze pakken. Pfoe wat is dat stijl zeg! Verder heeft iedereen ook zijn eigen tempo. De een loopt sneller dan de ander, dit maakt het lastig. Natuurlijk wachten we op elkaar want we willen dit met z’n allen beleven. We slepen ons er doorheen door naar het mooie uitzicht te kijken en elkaar op te vrolijken. Om de zoveel tijd komen er een aantal mensen naar beneden gerend. Wij vinden ze niet goed wijs! Het is al moeilijk genoeg om deze berg af te lopen, laat staan te rennen! Het blijkt een wedstrijd te zijn. Het is zwaar voor ze, dat kan ik zien. Het is tenslotte ook 26 graden vandaag. Ik besluit om alle renners aan te moedigen. Zodra ze aankomen roep ik: Woehoee! You can do this! Almost at the finish! Sommige mensen vinden dit geweldig, anderen zijn hier minder van gediend. Toch ga ik vrolijk door. Het schiet zelfs nog even door mijn hoofd om dit al stage uren te rekenen, ik ben tenslotte toch bezig met empowerment vandaag. Haha. Maar dan slaat de stemming om. Ik zie een donkere vrouw tegen een rots aan zitten met twee vrouwen om zich heen. Ze lijkt bewusteloos. Ik vraag of ik kan helpen. Dit vinden de twee vrouwen erg fijn. Ik geef aan dat ik een reanimatiecursus heb gevolgd dus dat ik kan reanimeren in geval van nood. Dan wordt er gezegd dat de vrouw niet meer ademt. Ik maak zo snel als ik kan plaats vrij op de grond zodat we haar kunnen neerleggen. Ik kan alleen reanimeren als ze ligt. Ik sta te trillen op mijn benen. Zou ik nu echt iemand moeten reanimeren? In zo’n situatie hoort niemand te komen. Maar ik weet wat ik moet doen. Dan zegt een van de vrouwen dat ze weer begint met ademen. Ik voel een kleine opluchting bij mezelf. Ik begin tegen de vrouw te praten: Do you hear me? Can you say your name to me? Ze geeft geen antwoord maar probeert het wel. En dan gebeurt het. Mijn reddende engel, een enorm knap uitziende man komt naar ons toe en vertelt dat hij een professional is. Ik kan hem wel knuffelen! Nu is het mijn taak om alleen nog maar te assisteren. Ik laat het liever aan iemand over die dit al vaker gedaan heeft. Hij doet hetzelfde als dat ik deed. Hij begint tegen de vrouw te praten en vraagt of ze medicijnen heeft en wie er bij haar hoort. Niemand van ons hoort bij haar, ook de vrouwen niet. We komen er later achter dat haar vrienden al verder op de berg zijn. De man begint te bellen en er is een traumahelikopter onderweg. Hij vraagt aan Jurio en mij of wij een rode vlag omhoog kunnen houden om de helikopter te seinen. Fleur, Anouk, Lisanne en Kiki houden de overige lopers tegen. Het duurt een hele tijd voordat de traumahelikopter arriveert. De traumahelikopter weet inmiddels waar we zijn. Ik zie dat de vrouw het koud heeft dus leg mijn vest over haar heen. Samen met de goddelijke man hou ik folie boven het hoofd van de vrouw zodat ze het niet te koud krijgt. De traumahelikopter komt eraan. Er wordt ons geadviseerd om al onze spullen die af kunnen vliegen af te doen. Ik stop mijn zonnebril in de tas. Wat een geluid en een wind komt er van die helikopter af! Ik wil graag kijken maar er komt te veel zand in mijn ogen. Een paar minuutjes later zijn er twee mannen beneden. We leggen uit wat er aan de hand is. De man vraagt wie er bij haar hoort. Dan komt er opeens een jongen tevoorschijn die al zo’n 20 minuutjes bij ons staat maar nog niks van zich heeft laten horen. Hij is een vriend van haar. Wat gek dat hij niks heeft gezegd! Ik kan er met mijn hoofd niet bij. De vrouw wordt in een soort slaapzak geladen en aan een koord gehesen. Een van de mannen stijgt op met haar. We zien dat ze langs de heli blijft hangen de hele weg. Pf… maar goed dat ze niet kan zien hoe hoog het is. Gelukkig is ze nu veilig. Tenslotte wordt de laatste man opgepikt. Ik steek twee duimen naar hem op en lach naar hem. Goed gedaan! Hij knikt terug en verdwijnt in de helikopter. Ik bedankt de rest en vertel dat wij weer verder gaan. Nog zo’n drie kwartier en dan zijn we boven. Het tweede gedeelte valt me zwaarder dan het eerste. Dit kan misschien komen door wat we net hebben meegemaakt. Maar dan zijn we boven. Het prachtige uitzicht komt ons tegenmoed. Al het leed en de pijn zijn we snel vergeten. Het is hier hemels! We hebben het perfecte weer uitgekozen. Wauw! We kijken wat rond, maken geweldige foto’s en gaan dan door naar een restaurantje op de top van de berg. Ik moet echt water hebben anders val ik om. Ik koop water, cola en deel een stuk worteltaart met Kiki. Genieten dit! We komen twee Nederlandse meiden tegen die toevallig ook stage lopen in Zuid- Afrika. Zij zitten echter in Kaapstad op kantoor. Ze genieten enorm maar merken wel dat het best gevaarlijk is. Ze hebben al iemand beroofd zien worden en uitgaan blijkt ook niet alles te zijn. Ik neem dit met een korreltje zout omdat ik van anderen heb gehoord dat uitgaan hier prima gaat. We kletsen wat en vervolgens lopen we door om een kaartje te kopen voor de kabelbaan. Nee, we lopen niet meer terug naar beneden. We vinden het goed geweest voor vandaag. Al met al hebben we er drie uur over gedaan om naar boven te komen en met de kabelbaan ben je binnen 5 minuten weer beneden. Kleine tegenvaller dit. De kabelbaan draait rond zodat je alle uitzichten kunt bekijken. Jurio en Lisanne vinden het verschrikkelijk eng. Met een paar bemoedigende woordjes komen ook zij weer helemaal zen beneden. Beneden is er nog een klein souvenirwinkeltje waar we even rondkijken en dan is het alweer tijd om naar de auto te gaan. Het duurt nog even voordat we bij de auto zijn. Ook hier komen we nog een aantal renners tegen die we met volle overtuiging aanmoedigen. Ik heb echt genoten vandaag. Nu is het tijd om het hostel genaamd Never @ Home op te zoeken. Ook deze hebben we redelijk snel gevonden. Ook dit is weer een leuk hostel. We hebben een kamer geboekt waar we met z’n allen kunnen slapen. Helaas blijkt dit niet te lukken. Fleur en ik gaan op een kamer waar in totaal 4 mensen zullen slapen en de anderen gaan op een 6 persoonskamer. Eenmaal op onze kamer aangekomen ontmoeten we een enorm aardige vrouw. Ze ligt al in bed dus ik verontschuldig me. Ze zegt dat het niet uitmaakt en begint te praten. Zij slaapt hier omdat haar huis is ondergelopen. Er wordt nu hard gewerkt in haar huis dus zij slaapt de komende week in het hostel. Ik vraag of het andere bed ook al bezet is. Ze zegt dat daar een andere man slaapt maar dat hij hier nu niet is. Fleur en ik gaan ons in de tussentijd rustig douchen en de vrouw gaat naar beneden om te eten. Dan komt de man binnen waar de vrouw het net over had. Het lijkt alsof hij wat gedronken heeft maar we hebben leuke gesprekken. Hij zegt dat hij samen met zijn zus hier is omdat hun huis is ondergelopen. Ik begin te lachen. Zijn zus zij net dat er nog ‘an other guy’ op de kamer sliep, maar het blijkt gewoon haar broer te zijn. Hij zegt dat ze dat vaker zegt omdat ze niet zo’n goede band hebben. Ik weet niet of het een grapje is, maar het komt wel heel serieus over. Hij heet trouwens Ulrich en zijn zus Jenny. Ze wonnen in Kaapstad en ik schat ze tussen de 35 en 45 jaar. Hij heeft een dochtertje van 6.
Als we klaar zijn gaan we naar de andere kamer om Kiki, Jurio, Lisanne en Anouk op te halen om te gaan eten. We hebben met een vriendin van Jurio afgesproken om elkaar te treffen in Observatory. Hier hebben Fleur en ik al eerder in een hostel gezeten. We gaan daar vandaag naar een sushirestaurant, genaamd 1980. De secretaresse van het hostel belt een taxi die ons naar Observatory brengt. Al snel komen we bij het restaurant aan. Ik heb wel zin in sushi! We wachten op de vriendin van Jurio, genaamd Tibitah maar we mogen haar Tibi noemen, en dan… aanvallen maar!
Heerlijk is het. We weten nu al dat we hier een keer terug gaan komen. Alleen Lisanne is hier niet zo zeker van. Zij vindt sushi niet zo lekker en pakt een lekker kipgerechtje. Gelukkig kan dat hier ook anders had ze een probleem. Na het heerlijke eten neemt Tibi ons mee naar een bar. Hier speelt vanavond een band dus we zijn wel benieuwd. We komen binnen en het voelt meteen al knus aan. Het is geen bar zoals wij dat kennen, maar meer een loungeruimte met allemaal zithoekjes. Wij lopen naar boven en zoeken ons daar een plekje uit. Er zitten al een paar locals. Een vrouw en twee mannen. Algauw komt er een gesprek opgang. Het is hartstikke gezellig. Na een uurtje besluiten we om weer naar huis te gaan. Het was een lange dag dus ik kan mijn nachtrust goed gebruiken. We nemen afscheid en lopen richting de taxi. Eerst zetten we Tibi af en dan rijden we weer terug naar ons hostel. Eenmaal in het hostel aangekomen zijn Ulrich en Jenny ook nog wakker. Zodra Ulrich merkt dat Fleur en ik ons klaar willen maken om naar bed te gaan loopt hij de kamer uit. Hij gunt ons onze privacy. Heel aardig van hem maar dat had natuurlijk niet gehoeven. Zo.. iedereen ligt in bed. Ulrich begint te praten en houdt niet meer op. Fleur zegt op een gegeven moment dat ze gaat slapen. De hint is duidelijk. Bedtijd! Ik lig een halfuurtje te slapen wanneer ik opeens wakker schrik. Wat is dat voor geluid? Zijn ze hier ergens bomen om aan het zagen? Het kwartje valt, ik begin te lachen. Jenny had al aangegeven dat ze kan snurken omdat ze een tijdje geleden een neusoperatie heeft gehad. Poohh ja dat is te merken. Ik heb nog nooit maar dan ook nooit iemand zo hard horen snurken! Zelfs mijn vader kan hier niet aan tippen. En dan begint Ulrich. Wat een festijn! Ik kan mijn lach niet meer inhouden en schater het uit. Uiteindelijk val ik toch weer in slaap.


Het is de ochtend van 23 augustus. Langzaam wordt onze kamer, nummer 210, wakker. Ik vertel aan Jenny en Ulrich dat ik veel lol om hen heb gehad vannacht. Daarna vraag ik of ik vannacht gepraat heb. Ulrich zegt dat hij niks gehoord heeft. Jenny geeft echter aan dat ze mij heel hard heeft horen lachen. Haha, ik zeg maar niet dat dat om hen was. Wat een nacht!
Dan is het tijd om te ontbijten. Beneden kunnen we voor een spotprijsje heerlijk ontbijten. Na het ontbijt nemen we afscheid van Jenny en Ulrich. Ze zeggen dat ze het hartstikke gezellig vonden met ons en dat ze het leuk vinden als we met nieuwjaar of met de kerstdagen langskomen. We bedanken ze voor het aanbod. Daarna vertrekken we naar de markt in Hout Bay. Dit is ook nog een uurtje rijden, maar het moet zeker de moeite waard zijn. Helaas is het minder goed weer dan gisteren, maar dat mag de pret niet drukken! We zijn er. Het valt me op dat er veel blanke mensen rondlopen. Echt een toeristisch plekje dus. Wat ik minder vindt is dat de overdekte markt meteen naast een krottenwijk ligt. Er lopen dan ook veel kinderen en mensen te bedelen. We lopen naar binnen en de sfeer is geweldig. Overal Afrikaanse kraampjes met leuke hebbedingetjes. Aan het einde heb je een gezellig eetgedeelte waar je werkelijk alles kunt krijgen. We zien glutenvrije pizza’s voor Fleur. Wat baalt zij dat ze net gegeten heeft. Ik loop de markt wel 5 keer af. Ik koop samen met Lisanne en Anouk een armbandje. Aan het eind van deze stage hoop ik mijn arm helemaal vol te hebben. Van elke plaats waar ik ben geweest wil ik er minimaal 1 hebben. Intussen laat Jurio zich vlechtjes zetten. Het zijn een soort dreads maar dan met touw. Ik heb mijn aandacht op heel iets anders gevestigd.
Toen ik zojuist binnenkwam zag ik een vrouw mandjes vlechten van ijzerdraad. Ze zijn geweldig! Terwijl ik de derde keer voorbij loop kan ik de verleiding niet weerstaan. Ik zoek me twee leuke mandjes uit. Een mandje is Turquoise, die perfect bij mijn kamer in Nijmegen past, en het andere geeft me echt een Afrikaans gevoel. Ik zeg tegen de vrouw dat ik zo terug ben omdat ik nog even moet pinnen. Terwijl ik terugkom met het geld in mijn hand begint ze te stralen. Met de kleine mandjes die ik koop is ze 3 dagen bezig geweest per mandje. Met de grote waar ze nu mee bezig is zelfs 1 week. Ik vertel haar nogmaals dat ik het geweldig vindt wat ze doet en loop vervolgens weer verder. Halverwege zeg ik tegen Fleur dat ik nog 1 keer terug wil omdat ik graag met haar op de foto wil. De vrouw vindt het prima en Fleur maakt de foto. Oké, nu is het goed geweest. Wat moet die vrouw wel niet denken! Tenslotte kopen we allemaal nog een lekkere smoothie en dan is het weer tijd om te gaan. We lopen buiten nog wat rond en gaan vervolgens richting de auto. We besluiten om nog even kort naar het haventje te gaan waar we op de heenweg langsreden. Helaas is dit maar van heel korte duur omdat het begint te regenen. Dan maar richting Somerset West waar we nog even boodschappen doen en wat eten, om vervolgens weer richting huiswaarts te gaan. Morgen hebben we weer stage dus dat wordt vroeg slapen vandaag. Lekker slaap!


Maandag 24 augustus, weer een nieuwe stagedag. Om half 9 gaan we eerst naar Child Welfare voor een vergadering. De UWC studenten zijn ook aanwezig. De leider, Marshanette, vraagt wie er wil beginnen met bidden. Mijn hemel, als ik dat maar niet hoef te doen! Een van de UWC studenten neemt gelukkig deze taak op zich. Vervolgens krijgen we een blaadje met de vergaderpunten van vandaag. De vergadering begint. Ik knipper met mijn ogen en we zijn alweer bij punt drie. Pf… is dit een typische Afrikaanse vergadering of hoe zit dit? Ik kan dit niet eens een vergadering noemen. Het is heel ongestructureerd en er wordt veel Afrikaans gesproken. Helaas zijn mijn vaardigheden nog niet zo goed om dit helemaal te kunnen verstaan. Ach ja…. dan maar geïnteresseerd blijven kijken en lief lachen. Voor ik het weet is de vergadering alweer afgelopen. Ik vraag aan Marshanette of ze nog mijn planning voor deze week heeft gekregen omdat we dit voor de komende maanden zo hebben afgesproken. Ze geeft aan dat ze deze heeft ontvangen. Wel gek dat hier dan niks mee gedaan wordt. Jurio, Fleur en ik gaan maar op weg naar school. Vandaag gaan we aan ons draaiboek werken. Het is een lange dag. Ik heb nog steeds mijn draai niet gevonden op school. Gelukkig hebben we vanmiddag om half 3 een gesprek met Ms. Beukes en de directeur. Het is half 3, 5 over half 3, kwart voor 3. Nog steeds geen directeur. Ms. Beukes gaat hem zoeken en rond een uur of 3 is hij er dan eindelijk. We bespreken met welke kinderen we morgen gesprekken kunnen voeren. De directeur snapt het niet helemaal. Hij vindt dat wij een lijst moeten maken met de kinderen die we willen spreken. Hoe kan ik nou een lijst maken terwijl ik de kinderen op deze school niet eens ken? We vragen of zij niet een aantal studenten weten die hulp nodig hebben. Ms. Beukes en de directeur noemen een aantal namen op waarvan zij denken dat deze wel hulp kunnen gebruiken. Ik besluit dat ik deze namen opschrijf en wel kijk hoe het morgen gaat lopen. Ik heb er zin in! Fleur en ik hebben allebei 4 meiden waarmee we morgen kunnen praten. Jurio heeft 3 jongens die zich vrijwillig hebben gemeld. Na school gaan we naar een gebouw bij ons in de straat waar we een bijeenkomst hebben met alle projectmanagers. Ms. Beukes en de directeur zijn ook uitgenodigd. Ze hebben ons echter net verteld dat ze geen tijd hebben om er vandaag bij te zijn. Fleur en ik besluiten om wel maar te gaan ook al zit er niemand voor ons. Kiki, Anouk en Lisanne zijn er al. De projectmanagers van hun projecten ook. Ook hier is gebak en thee. Lekker! Ik heb wel honger. Lizelle doet een klein openingspraatje en dan komt Jurio ook aangewandeld. Karin geeft aan dat het misschien ook leuk is als we met andere projectmanagers praten. In het begin zitten Fleur en ik met Karin en Lizelle aan een tafel. We brainstormen over de stage en Karin komt met het idee om een training te geven voor de leraren van de middelbare school. Ze zegt dat hier allang behoefte naar is. Fijn dat ze daar nu pas mee komen dan! Fleur en ik gaan hier zeker verder mee. Daarna worden de tafels gewisseld. De projectmanagers van de fysio’s komen met ons praten. We hebben het erg gezellig. Het gaat meer over eten en sporten dan over de projecten, maar we hebben een leuke tijd. We komen met het idee dat het misschien leuk is om samen te werken met de fysiostudenten. We kunnen een zumba les opzetten (voor degenen die dit niet weten; dit is een speciale dans). De fysiostudenten zetten het fysieke gedeelte in elkaar en wij houden ons bezig met het psychische gedeelte. Zo’n les kan namelijk heel goed zijn voor je zelfvertrouwen. Na de meeting gaan we kort nog even naar huis om ons op te frissen. Over een uurtje gaan we alweer door om in Greyton gezellig te eten met de mensen uit Grabouw die toevallig ook vandaag in Genadendal zijn. Het wordt een lekkere braai bij het restaurant waar we al twee keer eerder geweest zijn. Vandaag zijn ze eigenlijk gesloten maar ze willen graag een uitzondering voor ons maken. Het is een gezellige avond. Wanneer we weer thuis zijn bereiden we nog kort de intakegesprekken voor die we morgen met de eerste studenten zullen hebben. Dan is het alweer tijd voor mijn schoonheidsslaapje.