Waarvoor we nu echt hier zijn...

Zondag 16 augustus weten wij dat er een speciale mis is. Ook wel het kinderfeest genoemd. Dit is een jaarlijks feest in de kerk speciaal voor de kinderen. Waarom dit precies gegeven wordt horen we nog wanneer we het plaatselijke museum gaan bezoeken, zegt Lizelle. We zijn wat voorzichtig omdat we toch het terrein van de bewoners hier betreden. We vragen of we erbij mogen komen zitten. Dit mag. De kerk staat altijd voor jullie open, wordt er gezegd. De hele kerk zit vol. Beneden in de voorste rijen zitten alle kinderen waar het vandaag om draait. Daarachter de ouders, familie en de rest van het dorp. Er is nog een verdieping. Ook daar staan een aantal mensen. Zij kunnen alles van bovenaf bekijken. De mis begint. Er komt een massale vrouw naar binnen gelopen. Dat zal dan de pastoor wel zijn. Ik heb nog nooit een vrouwelijke pastoor gezien, dus voor mij is deze mis al geslaagd. Ze begint te bidden. Het lijkt precies op een mis zoals in Nederland. Tussendoor wordt er veel gezongen, door de kinderen maar ook door de volwassenen. Ook deze liedjes lijken op de Nederlandse kerkliederen. Dit is logisch omdat het katholieke geloof overal hetzelfde is.
Dan komt er een groep kleuters het podium op. Zij gaan ook een liedje zingen. Ah… ik smelt van binnen! Wat een skatjes!
De gehele mis wordt natuurlijk in het Afrikaans gedaan. Ik sta ervan te kijken hoeveel ik er van mee krijg. Tijdens de mis lopen er twee vrouwen met zakken brood door de kerk. Ze delen deze uit aan de kinderen. De kinderen vinden het heerlijk. Maar dan valt me iets geks op. De kinderen vooraan in de kerk krijgen een vraag gesteld van de pastoor. Iedereen steekt zijn hand op. De pastoor geeft de kinderen één voor één de beurt. Wanneer ze het goed hebben krijgen ze een reep chocolade. Ik denk dat ze dit doen om het geloof ook bij de kinderen levend te houden. Alleen weet ik niet of dit de goede manier is.
Verder is de mis, vergeleken met de mis in Nederland, heel chaotisch. Mensen en kinderen lopen random door de kerk. Dan komt daar weer iemand met een aantal lege theekopjes en vervolgens komt er een kind schreeuwend naar z’n mamma toegerend. Leuk om te zien, het kan hier allemaal! Verder vind ik het mooi om te zien dat het geloof hier nog echt speelt. Iedereen gaat op zondag naar de kerk. De ouderen, volwassenen en zelfs de jeugd hecht hier nog veel waarde aan. Na de mis kletsen we nog kort met Lizelle, die later is aangeschoven in de kerk. Haar hond is overleden en hier heeft ze het moeilijk mee. Ik geef haar een knuffel en dan is het weer goed.
S’ avonds hebben we een rustig avondje. We computeren, appen en kletsen wat. Dan is het tijd om naar bed te gaan want morgen is onze eerste oriëntatiedag op stage.


Vandaag, 17 augustus, is onze eerste officiële stagedag. Deze week mogen we nog meelopen en vanaf volgende week wordt het voor het eggie! Vandaag maken we kennis met de medewerkers van de verschillende projecten. Samen met Lizelle, Kiki, Anouk, Lisanne, Jurio, Fleur en ik gaan we op pad. We gaan met z’n allen bij alle projecten langs zodat we van elkaar ook kunnen zien waar we mee bezig zijn. Dit vind ik een goed idee! Eerst gaan we langs de projecten van de fysiostudenten. We beginnen bij Red Cross. Dit is een organisatie die ouderen en gehandicapten helpt en verzorgt. Kiki, Anouk en Lisanne zullen hier de fysiotherapeuten worden, want die hebben ze helaas niet. We komen binnen en er zitten drie mensen aan tafel. Een man en twee vrouwen. We stellen ons voor en gaan zitten. Dan wordt het stil. We voelen ons heel ongemakkelijk. De medewerkers kijken elkaar aan en de vrouw zegt tegen de man; ‘Nou…. Vertel jij maar over wat we hier zoal doen.’ De man kijkt haar verbaasd aan en wordt verlegen. Hij zegt niks. De vrouw begint maar met praten want anders gebeurt er niks. Ze leggen ieder kort uit hoeveel patiënten ze hebben en wat de patiënten zoal mankeert. Daarna vragen ze aan de fysiostudenten of zij nog vragen hebben. Er komen een aantal vragen naar boven en deze worden netjes beantwoord. Daarna gaan we weer door naar het volgende project. We lopen naar buiten en kijken elkaar verbaasd aan. Oejoej! Als het bij de rest maar beter gaat! Vervolgens gaan we naar Home Based Care. Dit is ook een project waar de fysio studenten zich mee bezig gaan houden. We lopen binnen en dit voelt meteen al anders aan dan zojuist. Deze twee vrouwen, mrs. Africa en mrs. Brits (haha), zijn goed voorbereid en weten het een en ander te vertellen. Na dit opluchtende gesprek gaan we door naar de projecten waar Jurio, Fleur en ik ons mee bezig gaan houden. We gaan eerst naar het kantoor van Child Welfare. Dit is de organisatie waar wij voor gaan werken en zij maken zich hard voor het aanpakken van de problemen en uitdagingen van de mensen in Genadendal. Hier werken vooral social workers. We komen binnen en ontmoeten Felicity Philander. Zij is onze contactpersoon. Ze legt uit wat de bedoeling is en stelt ons voor aan de overige medewerkers. Het is een gezellig kantoortje met aardige mensen. Voorheen hadden de studenten hier een eigen kamer waar zij gesprekken hadden met cliënten. Tegenwoordig is er te weinig plaats en moeten wij alles op de High School doen. We bespreken de contracten en gaan daarna weer naar huis. We gaan met een gemengd gevoel weg. Wat verwachten ze nou precies van ons? Wat zijn hun normen en waarden? Hier krijg je niet duidelijk antwoord op als je het vraagt, dus je moet het zelf maar uit zien te zoeken.
Lizelle vraagt of we nog op de High School rond willen kijken. Dit lijkt ons een goed idee dus we rijden achter haar aan naar school. We zijn het schoolterrein nog niet op of we worden al van top tot teen bekeken. Er zijn hier al vaker ‘blanke’ studenten geweest, maar de leerlingen wisten eigenlijk nooit wat zij hier precies deden. Wij willen hier graag verandering in brengen. We lopen wat rond en begroeten iedereen vriendelijk. Ik kom uit bij een klaslokaal waar een aantal meiden zitten. Ik vraag of ik even binnen mag kijken. Natuurlijk mag dat! Ik stel me voor en heb een leuk gesprek met de meiden. Een van de meiden vraagt wie die jongen is die bij ons loopt. Ik zeg dat hij Jurio heet. Ze wil hem graag ontmoeten en begint hysterisch naar haar vriendinnen te seinen. Wat een hormonen! Je kunt ze hier gewoon ruiken! Ik haal Jurio erbij en dan worden de meiden opeens stil. Haha. Ja.. ja en maar grote praatjes vooraf he. We lopen weer verder. Overal merken we dat Jurio goed in de smaak valt bij de dames. Hij heeft het uiterlijk van een rasta en dat spreekt de mensen hier wel aan. Hij voelt zich hier nogal ongemakkelijk bij omdat hij als ‘professional’ op school is en niet als popster. Ook Fleur en ik worden nagefloten door verschillende jongens. We voelen ons echt als nieuwe leerlingen die voor de eerste dag op school komen. Agja.. we proberen het te negeren en lopen verder. We lopen richting de lerarenkamer en ontmoeten daar een aardige blanke lerares. Veel leraren zijn hier blank. Ik vind dit lastig, omdat de Apartheid nog een grote rol speelt in Zuid- Afrika. Wanneer je blanke mensen als ‘baas’ over de kinderen gaat aanstellen, wordt dit verschil misschien alleen maar meer. Maar aan de andere kant kunnen zij ook laten zien dat blanke mensen geen vervelende mensen zijn en ook een goed hart hebben. De lerares vertelt dat ze drukke klassen heeft met veel problemen. Drugs, zwangerschap, alcohol en mishandeling, je komt het allemaal tegen. Ik vraag hoe groot de klassen zijn. Ze geeft aan dat de gemiddelde klas uit zo’n 30 leerlingen bestaat en dat haar grootste klas uit 58 leerlingen bestaat. WOOW! Ik vraag hoe zij überhaupt les kan geven met zoveel leerlingen. Ze zegt dat ze ze doodgooit met PowerPoints en filmpjes omdat zo de aandacht er nog een beetje bij blijft. Vervolgens ontmoeten we de broer van Lizelle die ook rondhuppelt op school, wat hij precies doet weet ik niet. Dan komt Lizelle een meisje tegen. Ze heeft prachtige vlechten en een lief gezichtje. Lizelle knuffelt haar en ik zie dat het iets met haar doet. Nadat het meisje weg is vertelt Lizelle dat ze een grote zwak voor haar heeft. Haar moeder is een tijdje geleden overleden en ze woont nu bij haar vader. Ze is doodongelukkig en Lizelle denkt dat daar meer aan de hand is. Lizelle zou haar maar al te graag in huis nemen, maar helaas kan dat niet zomaar. Er gelden strenge regels voor hier in Zuid- Afrika. De rondleiding op school zit er weer op en we gaan weer richting huis.
Jurio, Fleur en ik besluiten om nog naar Caledon te rijden. We willen nog wat boodschappen doen en ik heb nog een dikke trui nodig. De kou is verschrikkelijk! Maar eerst naar Wimpy’s. Wimpy’s is een restaurant waar je heerlijk vet kunt ontbijten en avondeten. Friet, burgers, eieren, bacon, noem maar op. Hier zijn we wel aan toe naar zo’n zware dag. Even quality time voor onszelf.
Na Caledon rijden we naar huis en neem ik een lekker kopje thee met mijn heerlijke nieuwe trui aan.


Vandaag 18 augustus worden we om kwart over negen door Ms. Beukes opgewacht. Zij zal onze praktijkbegeleider zijn het komende halfjaar. Zelf is ze lerares dus ze zal overdag niet alle tijd voor ons hebben. Ze geeft ons een rondleiding door de school en alweer zijn wij de toeristische attractie van de dag. Iedereen kijkt en wijst naar ons. Dit is wel iets waar we echt aan moeten wennen. We lopen de personeelskamer in en stellen ons om de beurt voor. Ik begin er langzaam aan te wennen om voor groepen mensen mij voor te stellen zonder me voor te bereiden. En dat in het Engels ook nog. Het gaat me goed af! Ms. Beukes heeft zojuist een telefoon van een leerling afgepakt. Het is niet toegestaan om op school telefoons te hebben. Als je dit wel hebt dan wordt hij afgepakt en moet je 50 rand (bijna 4 euro) betalen om hem weer terug te krijgen. Als je dit niet doet dan ben je je telefoon voor de rest van het jaar kwijt. 50 rand is veel voor kinderen van hier. Ik vind het moeilijk om hier niks over te zeggen want overal waar ik kijk zie ik de leraren gewoon met hun telefoons wandelen. Ik merk dat ik hier een beetje kwaad van word. Geef dan ook het goede voorbeeld en maak die machtsafstand niet nog groter dan dat die al is. Vervolgens lopen we door naar ‘de Kletskamer’. Dit is de kamer waar de leerlingen kunnen komen om gesprekken te voeren. Wij zullen hier veel gaan zitten. We merken dat ‘de Kletskamer’ als vervelend wordt ervaren. Wanneer je daar naar binnen gaat dan ben je gek en heb je hulp nodig. Ook hier willen wij iets aan doen.
Na de rondleiding moet Ms. Beukes weer lesgeven. Wij blijven in ‘de Kletskamer’ en brainstormen over wat we kunnen doen het komende halfjaar. We beginnen met de deur van de kamer open te laten. Zo kunnen de kinderen binnen kijken en zal de drempel om even langs te komen misschien minder hoog zijn. We maken een planning maar we vinden het lastig. Wat wordt er van ons verwacht? Waar hebben zij behoefte aan? We merken dat we vooral moeten doen wat wij zelf denken dat goed is. Dit doen we dan ook en vervolgens zullen we dit voorleggen aan Ms.
Beukes. We willen namelijk niet aan iets beginnen wat bij voorbaat al een fiasco is.
Om half 3 ontmoeten we een studente van het UWC. Dit is een universiteit in Kaapstad. Zij is social worker en kan ons een aantal tips geven. Ze heet Nabilah en heeft een support group voor jongens. Ze geeft aan dat ze vooral de jongens laat kiezen waar ze het over gaan hebben, dit zorgt voor aansluiting en beantwoordt de behoeftes van de leerlingen. Het is een pittige tante die goed weet wat ze wil. Het is verhelderend om met haar te praten. Helaas van korte duur, de support group gaat beginnen. Jurio, Fleur en ik gaan met veel nieuwe ideeën weer richting huis.
Na school gaan we ook vandaag weer even richting Caledon. We merken dat afleiding echt nodig is.
’s Avonds komt Lizelle met haar schattige mutsje en haar lieve outfit nog even langs om te vragen hoe het ging vandaag. We kletsen wat en ze nodigt ons uit voor een braai morgen bij haar thuis. Gezellig, ik kijk er nu al naar uit!
Rond 11 uur ga ik naar bed en ik val als een blok in slaap!