Acclimatiseren

Vandaag, 13 augustus, gaan we met de Grabouwgroep en de begeleiders richting Kaapstad. Omdat we vannacht in Grabouw hebben geslapen hoeven we niet zo vroeg op als normaal. Ditmaal is het ongeveer drie kwartier rijden. We rijden naar het District Six museum waar veel informatie over de geschiedenis van Zuid- Afrika, en vooral die van de blanken en de zwarten, te vinden is. Het is een expositie over de verdrijving, ook wel forced removals genoemd, van alle inwoners van District Six vanaf 1966. District Six was voorheen een levendige multiculturele wijk waar zo’n 50.000 inwoners leefden. Maar door de Apartheidsregering werd besloten dat District Six een blanke wijk moest worden en alle donkeren en gekleurden moesten vertrekken. We krijgen een rondleiding van Joe die ons dit allemaal vertelt. Hij is 76 en heeft veel meegemaakt van wat er hier allemaal gebeurd is. Na een tijdje in het museum te hebben rondgewandeld gaan we naar Carlie’s Bakery. Hier maken ze heerlijke taarten en gebakjes. Zodra je binnenkomt kijk je je ogen uit. Overal waar je kijkt zie je kleurrijke taarten en versiersels. Ze maken de taarten in de winkel zelf zodat de mensen kunnen kijken. Heel leuk om te zien! Normaal zie ik dit alleen op TLC bij Carlo’s Bakery.
Natuurlijk blijft het niet alleen bij kijken. Ik koop me een heerlijk uitziend chocolade gebakje. Het smaakt heerlijk! Waarschijnlijk zitten er zoveel calorieën in dat ik de komende drie dagen niks meer mag eten, maar daar zullen we maar even niet aan denken. Na ons buikje rond te hebben gegeten is het weer tijd om naar de bus te gaan. Onderweg zien we het gebouw waar Nelson Mandela zijn eerste speech heeft gehouden nadat hij vrijkwam van het Robbeneiland. Toen hij overleed lagen er voor dit gebouw duizenden bloemen. We gaan richting Bokaap. In de Bokaap- wijk staan prachtige gekleurde huisjes waar ik veel foto’s van maak. Je wordt er spontaan vrolijk van. Karin vertelt dat de huisjes een aantal jaar geleden spot goedkoop waren maar dat de prijzen flink zijn gestegen omdat alle Europeanen deze huisjes gingen opkopen. Dit is zonde omdat voor de mensen hier de huisjes nu onbetaalbaar zijn geworden. We worden aandachtig bekeken zodra we over straat lopen. Mensen vinden ons interessant. Die blanke, Europeanen met hun grote camera’s. Nadat we de Bokaap- wijk aandachtig hebben bekeken rijden we weer verder naar de berg genaamd Signal Hill. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht over Camps Bay, waar Fleur in ik met Blessing al eerder geweest zijn. Helaas is er veel mist en dit keer dus weinig te zien. Vervolgens rijden we via Sea point, ook een woonwijk gelegen in Kaapstad met een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan, door naar Mzoli’s. Dit is een braaiplek (bbq plaats) aan de rand van een Town Chip. We krijgen er heerlijk vlees met een soort van pap en pittige saus. De braai staat bekend om het vele vlees dat ze hebben. En dat is te zien ook! Na het eten komen er een aantal donkere mensen naar ons toe. Volgens mij zijn het ook toeristen. Ze willen graag met ons op de foto en dat vinden wij maar al te leuk. Alweer zijn wij de attractie van de dag. Heerlijk! Na het eten gaan we met een aantal dames naar de schoenenwinkel. We hebben schoenen nodig voor de Jazz avond die we morgenavond hebben. Het is niet toegestaan om zonder hakken binnen te komen. En ja omdat ik nooit hakken draag is dit voor mij een hele uitdaging. Op naar de schoenenwinkel! Eenmaal in de winkel aangekomen staat er een enorm vrolijke, dansende verkoopster op ons te wachten. Ik lach naar haar en ze lacht met een brede glimlach terug. Al snel heb ik mijn schoenen voor morgenavond gevonden. Naar de kassa! De verkoopster staat dansend achter de kassa. Ik vraag of ze toevallig ook weet hoe je moet dansen bij een Jazzoptreden. Lachend laat ze me een aantal moves zien. Wat een vrolijkheid!
Na het shoppen halen we onze spullen in Grabouw op en vertrekken we weer richting Genadendal.


Vrijdag 14 augustus 2015 wordt een top dag. We gaan vandaag mee met Adrian van de reisorganisatie van vorige week. Hij heeft, samen met zijn collega, vandaag de dag voor ons uitgestippeld. Rond 9 uur rijden we weg in Genadendal om rond 10 uur aan te komen in Grabouw waar de andere groep, Adrian en Karin ons al staan op te wachten. Adrian legt uit wat vandaag de bedoeling is. Er worden teams gemaakt van 4 personen en de dag zal eruit gaan zien als een wedstrijd. Vanmorgen rijden we eerst naar een opvangcentrum waar ongeveer 15 kinderen zitten. Deze kinderen hebben vaak hele jonge ouders of ouders die niet alle tijd hebben om hun kind te verzorgen. Ze worden opgevangen in dit centrum. Wij gaan vandaag namens ons en de reisorganisatie voedsel doneren aan dit centrum en met deze kinderen spelen. Zodra we aankomen staan er al een aantal kleine ‘drupkes’ op ons te wachten. Wat een schatjes zeg! Eerst halen we het voedsel uit de auto en vervolgens lopen we naar de kinderen toe. Sommige kinderen zijn verlegen maar anderen juist totaal niet. Ze springen en klimmen bovenop je. Wat zijn ze vrolijk!
Na even met ze gespeeld te hebben en een korte uitleg van de baas van het opvangcentrum over hoe zij te werk gaan, is het tijd voor de eerste opdracht. Het is de bedoeling dat elk groepje een held uitbeeld. Denk hierbij aan een brandweerman, ambulancebroeder of politie agent. De kinderen hier hebben geen helden en vaak geen mensen waar ze tegenop kunnen kijken. Het is de bedoeling dat wij vervolgens zo goed mogelijk uitbeelden wat we bedoelen door middel van interactie met de kinderen. De kinderen proberen uiteindelijk te raden wat wij hebben uitgebeeld. Het eerste groepje is aan de beurt. Ze beginnen wat te springen en te hupsen. Één voor één nemen ze de kinderen bij de hand. Wat beelden ze nou toch uit? Geen idee. Daarna wordt er muziek opgezet. Ze bewegen op de muziek. Oh.. een dansleraar. Leuk gedaan! De kinderen vonden het geweldig. Dan is groepje twee aan de beurt. Zij doen op een leuke wijze de brandweermannen na. Samen met de kinderen blussen ze het vuur. Wat een lol!
En tenslotte zijn wij aan de beurt. Samen met Patrick, een jongen uit de Grabouw groep, ben ik de ambulancewagen. Kiki, een fysiostudente, en Elke een SPH’er, krijgen een ongeluk. De kinderen moeten ‘help’ roepen door de telefoon zodat de ambulance eraan komt. En daar komt ie dan. TADUTADU! Ik zeg tegen de kinderen: Kom in karretjie! (Kom in de auto) waarmee we samen naar het slachtoffer toerijden. Samen met de kinderen leggen we een verbandje aan en is het weer allemaal goed. Nu is het tijd om te raden. Ze raden meteen dat het de ambulance is. Geweldig!
Dit hebben de kinderen goed gedaan. Nu is het weer tijd om verder te spelen. We mogen ze allemaal een stokkielekker (lolly) geven. Ze vinden het heerlijk!
Dan is het tijd voor een groepsfoto. Deze hebben jullie waarschijnlijk al gezien. Hier heb ik een van de jongste kinderen van de opvang op mijn arm. Ze is heel verlegen, maar o zo schattig. Ze zit helemaal onder het plakspul van de stokkielekker. Vervolgens dans ik met een iets ouder meisje op mijn arm. Ze heeft het erg naar haar zin. En zonder veel verbaal te communiceren, hebben we het toch heel gezellig samen. Pfooe.. even rusten. Ik ga me op de grond zitten. Opeens komt er een jongetje op me afgerend. Hij springt bovenop me en propt zijn lolly in mijn mond. Ik schrik maar begin meteen te lachen. Wat een grapjas. Algauw wil hij zijn lolly toch weer terug en rent hij weer weg.
Het is tijd om afscheid te nemen. Dat is moeilijk bij zulke schattige kindertjies. De begeleiders geven aan dat we altijd nog eens langs mogen komen. Dat zijn we zeker van plan!
Vervolgens rijden we door naar Old Mac Daddy. Hier bevindt zich een prachtig hotel met allemaal campers waar je in kunt slapen. Elke camper heeft zijn eigen thema. Zo was er het bijenthema, waar alles in het thema van de bijen stond, het bloementhema, en ga zo maar door. Zeker een aanrader om hier een keer te overnachten. Ze zitten echter in de weekenden tot en met 2017 al volgeboekt.
Toch is ook hier weer iets tegenstrijdigs aan. Eerst spelen we met kinderen die het niet al te goed hebben, en vervolgens bezichtigen we een super de luxe hotel.
Natuurlijk ben ik Vera niet als er niks met me gebeurt! Terwijl we de campers aan het bekijken zijn, merk ik op dat er veel glazen ramen zijn. Dit zorgt voor een prachtig uitzicht vanaf binnen. Helaas zie ik niet alle ramen en knal ik vol met mijn ‘bulles’ tegen het raam op. Iedereen begint te lachen, ik lach zelf het hardst. Adrian is bezorgt en vraagt of het goed met me gaat. Natuurlijk gaat het goed met me! En ik loop weer verder. We gaan met z’n allen naar binnen om de tweede opdracht uit te voeren. Maak een zo mooi mogelijke pizza. Ik begin aan mijn pizza en maak een hartje. Hart voor Zuid- Afrika, is mijn onderwerp. Prachtig, prachtig! Ik begin te strooien met alles wat ik lekker vind en waar veel kleur aan zit. Mijn pizza is klaar. Nu kan hij de oven in. Ik ga aan tafel zitten samen met Patrick, Anouk, Kiki, Lisanne en Fleur. We genieten van het uitzicht en wachten op de pizza’s. Al snel komen de eerste pizza’s aan. De mijne ligt er ook bij. Het is de bedoeling dat we van elkaars pizza’s kunnen proeven. Lisanne begint aan die van mij. Ze neemt een hap en barst in tranen uit. Ik begin te lachen want ik weet al wat er aan de hand is. De rode paprika blijkt opeens toch rode peper te zijn. Ik heb daar het hele hartje mee gemaakt! Ik heb tranen in mijn ogen van het lachen. Lisanne is vastbesloten om nooit meer een hapje van mijn pizza te nemen.
De overige pizza’s zijn ook klaar. Ze smaken heerlijk!
Adrian gaat de prijzen uitdelen. Ze klinken hartstikke leuk. Een paar overnachtingen in het Krügerpark, een 8 daagse huurauto, een overnachting in Swaziland. Leuk om te winnen zou je denken! Vol spanning wacht ik of mijn naam er ook bij zit. Helaas, niet in de prijzen gevallen! Achteraf blijkt de prijs niet helemaal zo te zijn zoals we dachten. Je moet er namelijk nog 8 dagen bijboeken. Slimme prijzen van de reisorganisatie. Verdienen zij er ook nog iets aan!
Tenslotte maken we nog een busrit door Kaapstad. Na een aantal mooie foto’s te hebben gemaakt is het tijd om weer naar Grabouw te gaan waar we ook zullen overnachten. We hebben namelijk vanavond een Jazz optreden van de zus van Paddy. Ik heb hier heel veel zin in en ben benieuwd naar wat me te wachten staat. We chillen wat en maken ons langzaam klaar. Ik draag mijn zwarte broek en een wit topje. Mijn hakken, die ik speciaal voor deze avond gekocht heb, trek ik alvast aan. Pfoee.. dat wordt een zware avond! Dan is het tijd om te gaan uiteten. Samen met de rest vertrekken we richting Kaapstad. We komen aan bij het restaurant wat een beetje lijkt op MC Donalds, maar dan chiquer. Daar lopen we, op onze hakken. Wat een gezicht. Ik bestel me 600 gram spareribs. Paoh.. dat is bijna 1 kilo! Maarja, de rest doet het ook dus ik kan niet achterblijven. En ja hoor, ik krijg het op en ook nog zonder te knoeien. Helaas vond de ober het leuk om mij vervolgens wel met ijs te bestrooien dus zat mijn mooie witte topje alsnog onder. Agja.. weer wat meegemaakt!
We gaan op weg naar de Jazz Club. Eenmaal aangekomen blijkt dat we totaal niet overdressed zijn. Iedereen ziet er prachtig uit! Meteen valt op dat we de enige blanken zijn. Dit wordt een gezellig avondje! Fleur en ik komen op het toilet de zus van Paddy tegen die vanavond gaat optreden. We stellen ons voor en wensen haar succes. Dan begint het. Er zijn eerst een aantal andere optredens. De een beter dan de ander. Er is veel gepraat tussendoor door de presentator van vanavond. Rond de klok van 12 komt eindelijk Enrica, de zus van Paddy het podium op. In haar iets te korte en strakke jurkje begint ze te zingen en te bewegen. Ze kan prachtig zingen en het dak gaat eraf. De travestiet, waarnaar ik al de hele avond aan het kijken ben, geniet er duidelijk van. Wat een prachtige benen heeft die man (uh.. of vrouw)! Tussendoor draait de dj een aantal nummers. Deze dj helpt ook Paddy met zijn cd waar hij aan het werken is. Iedereen wordt de dansvloer opgesleurd en gaat helemaal los. Maar dan beginnen mijn voeten al tegen te stribbelen. Vera ga alsjeblieft zitten! Het doet pijn! Nee hoor, het is veel te leuk op de dansvloer. Maar aan rond 1 uur moet ik toch echt even gaan zitten. Ik kan echt niet meer. Dit is de reden waarom ik nooit hakken draag. Auw! Ik zit op de bank, maar dat vinden de Afrikanen hier geen goed idee. Ik word onmiddellijk weer de dansvloer opgetrokken. Tot in de late uurtjes feesten we door. Rond de klok van 4 zijn we weer terug in Grabouw, waar ik al snel in slaap val.


Vandaag, 15 augustus, slapen we voor het eerst echt uit. Dat mag ook wel na zo’n lang nachtje. Rond een uur of 11 wordt iedereen wakker. Alles gaat heel langzaam. Iedereen moet nog flink bijkomen. Toch wil de groep van Genadendal vandaag iets ondernemen. Het is zonde van je tijd om alleen maar binnen te zitten dus besluiten we in de stromende regen op pad te gaan. Een aantal mensen van de groep van Grabouw wil graag mee. We gaan namelijk pinguïns spotten. In Simon’s town, ongeveer anderhalf uur van Grabouw af, is een plek op het strand waar tientallen pinguïns leven. Het is een enorme toeristische attractie en we hebben er ook al veel van gehoord. Met acht personen besluiten we in de twee auto’s te stappen. Op weg naar Simon’s town! Het is een lang ritje maar inmiddels zijn we dat al gewend. Eenmaal aangekomen in Simon’s town wacht ons vrijwel meteen al een dansende groep op. Ongeveer zes kinderen staan dansend en zingend geld op te halen. Ze doen het heel leuk en zien er mooi uit. Ik besluit om dat beetje kleingeld dat ik nog heb aan ze te geven. Af en toe mag dat wel. Dan is het tijd om richting de pinguïns te lopen. Al snel blijkt dat er een betaald stuk is, waar je de pinguïns natuurlijk het beste kunt bewonderen, en een stuk waar je zonder entree doorheen kunt lopen. We zijn echte Nederlanders dus proberen eerst het pad dat gratis is. Al gauw zien we de eerste pinguïns zitten. Wat een leuke beesten zijn het toch. We zijn nu op een gedeelte waar ze hun rustplaatsen hebben. De meeste komen net uit het water en zijn toe aan een dutje. Jurio heeft een Go Pro bij zich en filmt daarmee de pinguïns van dichtbij. Al gauw merken we dat de pinguïns hier niet zo van gediend zijn. Hap! De camera van Jurio krijgt een klap. Dat was even schrikken. Maar uiteindelijk heb je wel prachtig beeld. Inmiddels hebben we het pad afgelopen en zijn we toch erg benieuwd naar wat je op het betaalde gedeelte kunt zien. We besluiten om toch maar een kaartje te kopen. Melisa, een meisje van de Grabouw groep, heeft zojuist flink haar enkel omgeslagen en gaat samen met Nikki terug naar de auto. De overige zes kopen een kaartje en gaan naar binnen. Al gauw blijkt dat dit zeker de moeite waard is. Je komt heel dichtbij het strand waar alle pinguïns aan het chillen zijn. De een is zijn kindertjes aan het voeren, de ander komt net terug van een frisse duik en weer een ander zit wat te kuiten met z’n maat. Heel leuk om te zien. En het zijn er nog veel ook! Nadat ik de dieren een tijdje heb geobserveerd valt me op dat het toch best lompe beestjes zijn. Zwemmen kunnen ze enorm goed en snel ook maar het in en uit het water komen is geen gezicht. Er is er geen één die niet struikelt. Na een tijdje te hebben gekeken en duizenden foto’s te hebben gemaakt, is het toch weer tijd om terug te gaan. Op de terugweg komen we een bordje tegen waarop staat dat we eerst goed onder de auto moeten kijken of er geen pinguïns zitten en daarna pas weg mogen rijden. Op de terugweg zoeken we ons een leuk restaurantje in Kalk Bay. Van Nikki, die al vaker in Afrika is geweest, horen we dat Cape to Cuba een heel goed restaurant moet zijn. Zodra we binnenkomen kijken we ons de ogen uit. Het is prachtig aangekleed met allemaal tierelantijntjes. De obers lopen in jurken en strakke zwarte pakken en in elk hoekje is wel iets Cubaans te bekennen. De tafel waar wij aan zitten is om half 7 gereserveerd dus dan moeten we weer weg zijn. Prima! Dan hebben we nog anderhalf uur. Ik bestel de pasta van de dag met lekkere kip en champignonsaus. We moeten een tijdje op ons eten wachten maar als het er eenmaal is smaakt het verrukkelijk. Een leuke afsluiter van een toffe dag!
Zo, weer op weg naar huis. Nog even langs Grabouw om Melisa en Nikki af te zetten en vervolgens weer door naar Genadendal. Het is erg mistig op de weg dus we rijden heel voorzichtig. Gelukkig gaat het allemaal goed en liggen we rond de klok van 11 weer netjes in bedje.


PS. Foto's uploaden werkt niet goed op deze site. Ik zal er een aantal op Facebook zetten, en voor degene die dat niet hebben, vraag Ilse Bongaerts voor meer informatie.